دین و فرقه شناسی

تفرقه مذموم است اما زمانی که یک عده به دلیلی از حق روی بر می گردانند، نمی توان با آن ها همراه شد. و از آن جا که نمی توان نسبت به مسائل اختلافی بی تفاوت ماند، بهتر است به جستجوی حق پرداخت و در نهایت آن را تقویت نمود تا از آفات تفرقه کاسته شود.

وحدت و برادری و دوستی به منزله کنار گذاشتن عقاید و باورها و دستورات دینی و مذهبی نیست. وقتی می‌گویم باید با یکدیگر دوست و مهربان بود به این معنی نیست که از اعتقادات و باورهای دینی و مذهبی خودمان دست بکشیم. و اعتقاد و باور دیگران و مذاهب دیگر را بپذیریم، ما باید مقید به اجرای دستورات دینی خودمان باشیم و هر جا که مراجع و علماء اجازه دادند برخی از مسایل را رها کنیم، بخاطر حفظ وحدت رها کنیم.

شاخصه اصلی این گروه تفرقه افکنی بین مسلمانان است که هفته وحدت را به دهه برائت تغییر داده اند و از هر روشی برای ایجاد تنفر در دل اهل سنت نسبت به شیعه بهره برده اند. و در زمان ما نیز ارتباطات آنها با انگلیس بسیار عیان شده است. حال آنکه اگر تنها به سیره امیر المومنین ع در دوران ۲۵ ساله خانه نشینی دقت کنیم، متوجه می شویم اینان لایق نام تشیع نیستند.

این مقایسه ها مبنای روشنی ندارد. از سویی نیز بسیاری از مخالفت ها، به دلیل دشمنی شخص با دین، یا وجود اشکالی در شخص خاصی که در لباس دین قرار گرفته است، کاملا مطلوب و لازم است. اما مخالفت هایی که با توقع بی جا یا استدلال غلط است، نیز اشکالی بر گردن روحانیت نیست. هر چند روحانیون باید اشکالات منطقی را علاج کنند.