امام حسین( علیه السلام)

شهر سوال ـ ابراهیمِ‌بْنِ مالِکِ اَشْتَرِ نَخَعی، ابوالنعمان (مق‍۷۲ق/۶۹۱م)، سردار معروف عرب به حمایت از مختاربن عُبَید ثَقَفی به خونخواهی حسین‌بن علی(ع) بر ضدّ اُمویان قیام کرد.
از زندگی ابراهیم پیش از پیوستن به مختار آگاهی در دست نیست جز آن که گفته‌اند در جنگ صفّین در زمرۀ یاران علی‌بن ابی‌طالب(ع) و در رکاب پدرش مالک اشتر (ﻫ م) با معاویه جنگ کرد.

اگر دلسوزی کمک کردن به یافتن راه نجات است، امام در این باره نهایت تلاش را نموده است. اما اگر منظور این است که پس از اثبات قطعی شقاوت، امام همچنان نسبت به آنها موضعی دوستانه داشته، قطعا خلاف است و امام دشمنشان را به صراحت لعن کرده است.

شهر سوال ـ ائمه معصومین(ع) در برپایی مجالس سوگواری و عزاداری برای خاندان عصمت و طهارت(ع) و خصوصاً حضرت اباعبدالله(ع) تأكید زیادی نموده‏ اند. امام رضا(ع) در این مورد می‏فرماید: «كسی كه مصیبت‏های ما را بیان كند و به خاطر آنچه بر ما وارد شده است بگرید روز قیامت با ما و در درجه ما است و فردی كه مصائب ما برایش بیان شود و اشك بریزد و بگریاند در روز قیامت كه تمامی چشم‏ها گریان است چشم او گریان نخواهد بود و...»، (۱).

امام حسین هنگامی که از حجاز به طرف عراق حرکت کرد، می دانست که به فیض شهادت خواهد رسید، ولی به ظاهر، به قصد جنگ و نبرد مسلحانه حرکت نکرد، تا بر همه مکلفان واجب شود که به عنوان جهاد، با او همراه شوند؛ بلکه بر اساس وظیفه خود، یعنی به دست گرفتن رهبری ظاهری و پیشوایی مردم، که حضرتش را دعوت کرده بودند، حرکت کرد. در این صورت بر دیگران واجب نیست که با او هم سفر شوند. اگر کسی هم همراهی نکند، گناهی را مرتکب نشده است. گناهکار فردی است که در قیام کربلا و محاصره امام حسین در روز عاشورا حضور داشته و با آن حال از همراهی امام تخلف کرده، به یاری حضرتش نشتافته است.