چرا انسان پس از توبه و پشیمانی از گناه باز احساس سنگینی و عذاب وجدان دارد؟

در پاسخ به این پرسش توجه به چند مطلب ضروري است:
۱. عذاب وجدان علامت بسیار خوبی است. حاکی از وجود ایمان در درون قلب است. حکایت از وجدان بیدار و حضور فعال نفس لوامه است. فکر گناه، مانند کابوس وحشتناکی بر روح گناه کار سایه می‌افکند. زنجیر اعمال گذشته همچون طوق سنگینی بر دست و پای او پیچیده است. احساس گناه و ندامت محصول ندای وجدان است. شاید سخن امام علی(ع) ناظر به این حالت نفسانی باشد که فرموده است: «یک ساعت شهوت‌رانی اندوه طولانی را در بر دارد». برای رهایی از شکنجة وجدان، اسلام درهای توبه و استغفار و کفارات را به روی گناهکاران گشوده است.
۲. انسان هاي پاك و خدا جوي پس از عمل اشتباهي كه انجام مي دهند، نگران مي شوند و در پي رفع اشتباه و خطاي خود بر مي آيند. کسی که در گذشته گناهی مرتکب شده، مي تواند مدام به اين فكر كند كه در گذشته خام بوده و دچار اشتباه گشته است و با اين افكار مدام خود را آزار دهد!
و از طرفي مي تواند با عبرت از گذشته و قرار گرفتن در مسير درست به جبران آنچه اتفاق افتاده اقدام كند و از اين مسير خود را هرچه بيشتر به خدا نزديك كند، زيرا به فرموده قرآن كريم، خداوند توبه كنندگان را بسيار دوست مي دارد.
حال به نظرشما كدام يك از دو روش بالا منطقي و خدا پسند است؟
۳. احساس گناه، بدون سعي كردن در جهت جبران خطا و باز سازي روحيه آسيب ديده، دام ديگري است از سوي شيطان و این حالت يكي از مضرترين حالتهاي ممكن براي انسان است، و اسلام نيز از آن با عنوان نااميدي (قنوط از رحمت الهي) از درگاه خدا وند ياد كرده وآن را گناهي نابخشودني مي‌داند. لذا براي پيشگيري از آسيب هاي فوق، ابتدا بايد كوتاهي خود را پذیرفت و با توبه به درگاه الهي از اين حالت خارج شد و آرامش خود را باز يافت، زيرا همانطور كه ذكر شد خداوند توبه كنندگان را دوست مي دارد.
و برای به آرامش رسیدن باید به وعده خداوند اعتماد داشت و قلبا بپذیریم که خداند اشتباه ما را به خاطر توبه پذیرفته است، اگر این حس و این اعتماد را کسب کنیم حتما به آرامش می رسیم.
/۲۶۶/