چرا افراد گناهکار خوشبختند و مومن ها این قدر بدبختی دارند؟

حقیقت آن است که ایمان و کفر تاثیر چندانی در بهره مندی از مواهب مادی دنیا ندارد. بیماری، فقر، حوادث و ... در همه جای جهان وجود دارد و همان گونه که مومنان به مریضی مبتلا می شوند و عزیزانشان را در بستر مرگ می بینند، کفار نیز دچار بیماری و مرگ هستند. و اگر مومن ثروتمند اندک است، کافر ثروتمند نیز اندک است.

و سنت الهی نیز مبتنی بر آن است که ایمان یا کفر، تاثیری در بهره مندی از دنیا نداشته باشد.


 وَلَوْلَا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمَٰنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفًا مِنْ فِضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَيْهَا يَظْهَرُونَ [سوره الزخرف آیه ۳۳  ) اگر (چنین) نبود که همه ی مردم یک امت (متفق در کفر) می شدند, یقیناً ما برای خانه های کسانی که به (خدای) رحمان کافر می شدند, سقفهایی از نقره قرار می دادیم, و(نیز) نرد بانهایی که از آن بالا روند و خودنمایی کنند.

و همان گونه که در آیه فوق نیز مطرح شده است، دنیا ارزشی ندارد که آن را معیار خوشبختی یا بدبختی قرار دهیم. کسی که ایمان دارد، حتما باید به عالم آخرت توجه داشته باشد و چنین کسی هفتاد سال دنیا را در مقابل زمان بی نهایت آخرت، هیچ به شمار می آورد و حتی اگر ایمان تمام بدبختی ها را به سمت او بکشد، لحظه ای از ایمان دست نمی کشد. چه برسد به اینکه ملازمه کفر با خوشبختی چیزی بیش از وسوسه دروغ شیطان نیست.


در واقع مومنان در مشکلات دنیا نیز وضع مناسب تری از کفار دارند. چون مومنان سختی ها را با چشم امید به خدای متعال آسان تر پشت سر می گذارند، بر خلاف کفاری که از تحمل و صبر خود نیز هیچ بهره ای ندارند.

 إِنْ تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَمَا تَأْلَمُونَ ۖ وَتَرْجُونَ مِنَ اللَّهِ مَا لَا يَرْجُونَ ۗ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا[سوره النساء ۱۰۴] اگر شما رنج می برید؛ آنها نیز مانند شما رنج می کشند، ولی شما امیدی از خدا دارید که آنها ندارند، و خداوند دانا ی حکیم است.

نکته ای که شاید در کنار وسوسه شیطان انسان را به این محاسبه اشتباه مبتلا می کند، تفاوت علم حضوری و علم حصولی است. چون انسان مشکل و سختی خود را با تمام وجود لمس می کند اما از مشکل دیگران تنها یک تصویر اجمالی دارد که برایش دردناک نیست و به راحتی از کنار آن می گذرد. کما اینکه اگر بفهمد کسی گرسنه است، ممکن است یک دقیقه بعد آن را فراموش کند اما اگر خودش گرسنه باشد، آن را فراموش نخواهد کرد و .همین در مومنان ممکن است آن ها را به اشتباه بیاندازد که سختی برای آنهاست.

همچنین لذات آنی شهوات نیز در نزد یک عاقل خوشبختی تلقی نمی شود. چرا که تبعات سنگینی به دنبال دارد. کما اینکه لذت غذا خوردن سبب نمی شود یک عاقل دچار پرخوری شود. چرا که دل درد بعدی و مریضی های پس از آن را می فهمد.