آیا «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک » از آموزه های زرتشت است ؟

پاسخ :
باسلام وتشکر .
به طور کلی در این رابطه نکته های درس آموز امیر بیان باید مورد توجه قرار گیرد که از جمله
در خطبه قاصعه مى فرمايد:
خطبه ۲۳۴: و احذروا ما نزل بالامم قبلكم من المثلات بسوء الافعال و ذميم الاعمال فتذكروا فى الخير و الشر احوالهم و احذروا ان تكونوا امثالهم فاذا تفكرتم فى تفاوت حاليهم فالزموا كل امر لزمت العزه به حالهم و زاحت الاعداء له عنهم و مدت العافيه فيه بهم و انقادت النعمه له معهم و وصلت الكرامه عليه حبلهم من الاجتناب للفرقه و اللزوم للالفه و التحاض عليها و النواصى بها و اجتنبوا كل امر كسر فقرتهم و او هن متهم من تضاغن القلوب و تشاحن الصدور و تدائر النفوس و تخاذل الايدى...
بترسيد از عذابها و سختى هايى كه در اثر زشتكاريها و بدكرداريها به امتهاى پيش از شما رسيد و پيش آمدهاى آنان را در نيكى و بدى ياد آوريد و بر حذر باشيد از اينكه مانند آنان باشيد و هر گاه در تفاوت دو حالت نيك و بد ايشان انديشه كرديد، اختيار كنيد هر كارى را كه ايشان به سبب آن ارجمند گشتند و دشمنانشان دور گشت و تندرست ماندند و نعمت و آسايش بدست آوردند و بزرگوارى ريسمان ايشان را متصل كرد، مانند دورى نمودن از اختلاف و چسبيدن به الفت و ترغيب و سفارش درباره ى آن. دورى كنيد از هر كارى كه كمر پيشينيان را شكست و قدرتشان را سست نمود مانند دل به كينه ى يكديگر بستن و سينه را از دشمنى هم پر كردن و پشت كردن و پشت به يكديگر نمودن و يارى نكردن دستها يكديگر را.
همچنين در نامه يى به حارث همدانى مى نويسد:
نامه ۶۹: و صدق بما سلف من الحق و اعتبر بما مضى من الدنيا ما بقى منها فان بعضها يشبه بعضا و اخرها لا حق باولها.
از گذشته آنچه حق بوده است، تصديق كن و از گذشته ى دنيا براى باقيمانده ى آن، عبرت گير زيرا بعضى از آن مانند بعضى ديگر است و آخرش پيوسته به اولش مى باشد.
على "ع" در نامه يى به پسرش امام حسن "ع" مى نويسد:
نامه ۳۱: و اعرض عليه اخبار الماضين و ذكره بما اصاب من كان قبلك من الاولين و سر فى ديارهم و اثارهم فانظر فيما فعلوا و عما انتقلوا...
سرگذشت پيشينيان را بر دلت عرضه كن و آنچه به آنها رسيده است، به يادش آور و در منازل و آثارش كه از آنها باقى مانده، سير كن، پس ببين چه كردند و از چگونه منازلى انتقال يافتند؟
در قسمت ديگر اين نامه ى شريف، مى فرمايد: اى بنى، انى- و ان لم اكن عمرت عمر من كان قبلى- فقد نظرت به اعمالهم و بكرت فى اخبارهم و سرت فى اثارهم حتى عدت كاحدهم بل كانى بما انتهى الى من امورهم قد عمرت مع اولهم الى اخرهم فعرفت صفو ذلك من كدره و نفعه من ضرره.
پسركم! اگر چه من مانند پيشينيان عمر دراز نكردم ولى در كردار ايشان نگريستم و در سرگذشت آنها فكر نمودم و در آثارى كه از آنها باقى مانده است، سير كردم، چنانكه مانند يكى از آنها شدم بلكه به سبب آنچه از كارهاى آنها به من رسيده است، چنان شدم كه گويى از اول تا آخر با ايشان زندگى كردم و در نتيجه كارهاى خوب و پاكيزه ى آنها را از كردار زشت و تيره ى ايشان تميز دادم و سودش را از زيانش شناختم.
در قسمت آخر اين رساله مى فرمايد:
استدل على مالم يكن ما قد كان فان الامور اشباه و لا تكونن ممن لا تنفعه العظه الا اذا بالغت فى ايلامه، فان العاقل يتعظ بالادب و البهائم لا تتعظ الا بالضرب.
از آنچه كه مى بينى و اتفاق افتاده است، به آنچه كه نديده يى پى ببر و استدلال كن زيرا امور دنيا مانند يكديگر است، و از كسانى مباش كه موعظه و اندرز سودشان ندهد مگر اينكه آنها را زياد بيازارى، همانا خردمند، با ادب پند مى آموزد و چهارپايان جز با كتك پند نمى گيرند.

بفرض چنین باشد که شما تصور می کنید .
ادیان پیشین از جمله آیین ذر دشتی در عصر و زمان خود کار ساز یوده ولی با آمدن دین کا ملتر از آنها یعنی اسلام
رجوع به آنها در واقع مثل رجوع یک فوق تخصص به کتاب کلاس اول دبستان است
آیا این را عقل می پسندد ؟
آیا آن فوق تخصص که قرار است چشم فلان بیمار را درمان وجراحی نماید می توان بر اساس محتوای کتاب کلاس اول دبستان دست به عمل جراحی چشم آن بیمار بزند ؟
پس به حکم عقل هر چیزی در عصر و زمان خودش باید مورد عمل قرار گیرد