روایاتی که هر قیام قبل از ظهور را طاغوت معرفی می کند، چگونه با مشروعیت حکومت اسلامی سازگار است؟

سلام ضمن تشکر از توجه شما
و اعلام اینکه اگر شبهه و سوال مشخصی دارید، حاضر به پاسخگویی هستیم.
شاید مناسب باشد که خدمتتان عرض کنم به عنوان نویسنده، هرگز غرض خود را قانع کردن افراد قرار نمی دهم. چرا که اولا قانع شدن امری ارادی است و ثانیا در افراد مختلف، متفاوت می شود. هر کس به میزان شبهاتی که در ذهن دارد و گرایش هایی که در قلب دارد، می تواند نسبت به پذیرش یک مطلب نزدیک یا دور باشد.
آنچه از نظر بنده مهم است، زدودن ابهام ها و جواب منطقی برای شبهات است. تا با روشن شدن حقیقت، هر کس، موضع گیری خود را شکل دهد. حال آن موضع گیری، پذیرش حق باشد یا ستیزه با آن. همان گونه که قرآن می فرماید:
لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَ يَحْيى‏ مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَه (۴۲ انفال) آنها كه هلاك (و گمراه) مى‏ شوند، از روى اتمام حجّت باشد و آنها كه زنده مى‏ شوند (و هدايت مى ‏يابند)، از روى دليل روشن باشد.

سلام
۱-بین جواز و لزوم خلط نموده اید. ما از جواز قیام سخن می گوییم نه از لزوم آن. به همین خاطر قیام زمانی معنا دارد که می تواند موفقیت آمیز باشد. و نگفته ایم لازم است تا در زمان هایی که موفقیت حاصل نمی شود هم قیام واجب شمرده شده باشد.
۲-ظاهرا با معنای تواتر آشنا نیستید. و در این صورت بهتر است از قضاوت کردن پرهیز کنید.
۳-در خود زمان حضور معصوم نیز، همه کارها را معصوم به عهده نمی گیرد. و ممکن است جانشینانی برای مناطق مختلف قرار دهد. و در دوران غیبت خودشان جانشین تعیین کرده اند. و در قرآن نیز هیچ گاه شرط عصمت برای انجام امر به معروف و ... بیان نشده است.

سلام . می تونم بپرسم چرا لازمه مواردی مانند امر به معروف یا جهاد و ... وجود معصوم در راس حکومت است ؟

ظاهرا شما به مطلب توجه کامل نداشته اید.
به روایات اشاره شده و از آنجا که در محیط نت، نمی توان به اندازه یک کتاب مطلب نوشت، سند هیچ کدام از دو دسته احادیث بررسی نشده است.
سوال های بخش ب شما برایم مبهم است و معلوم نیست چه ربطی به این مطلب دارد و چرا مطرح شده است.
ج ۹ مشرق هر جا باشد، فرقی در استدلال بیان شده ایجاد نمی کند.
د ظاهرا همه مردم به معنای گروه بسیار بسیار اندکی از آنهاست! و الا یمانی ای که در اصل عراقی بوده و هنوز تکلیفش را با خودش روشن نکرده که فرزند امام است یا یمانی، و پیروانش هم متوجه نمی شوند که قبل ظهور با بعد ظهور فرق دارد و ...
به هر حال با توجه به جملات آخرتان معلوم می شود که از نظر شما هر قیامی قبل از ظهور اشکال دارد، مگر قیامی که توسط طایفه شما و با فرقه مجعول شما راه افتاده باشد! و از دل سرویس های جاسوسی صدام و ... سر برآورده باشد.

سلام.برخی از فقهاء مانند سید علی خان شیرازی در ریاض السالکین، شهید اول در القواعد، مامقانی در تنقیح المقال، خوئی در معجم رجال الحدیث و بسیاری دیگر معتقدند قیام زید به اذن امام صادق (ع) بوده است.امام رضا(ع) می‌فرمایند: پدرم موسی‎ بن جعفر(ع) از پدرش امام صادق(ع) شنیده بود که می‎فرمود:«زید برای قیامش با من مشورت کرد، من به او گفتم عموجان اگر دوست داری که همان شخص به دار آویخته در کناسه کوفه باشی، راه همین است. موقعی که زید از حضور حضرت امام صادق(ع) بیرون رفت امام فرمودند:«وای بر کسی که ندای او را بشنود و به یاری او نشتابد». این را باید نیز در نظر گرفت که برای تحلیل قیام زید باید به شرائط تقیه آن روز نیز توجه شود .به عبارت دیگر آن بزرگواران از قيام كساني كه به صداقت و پاكي آنها اطمينان داشتند حمايت مي كردند و مردم را نيز امر به حمايت و پشتيباني از قيام آنان مي نمودند اما چون خودشان به دستور الهي امر به تقيه و عدم قيام داشتند نمي توانستند قيام كنند يا با قيام كنندگان همراهي كرده و رهبري قيام را به عهده بگيرند.
نگته دیگر این که وقتی که امام صادق(ع) به او فرمود: ای عمو خوف آن دارم که تو همان مصلوب کوفه باشی! و او را از قیام نهی فرمود. از کلام امام صادق میشه فهمید که او در قیامش صادق بود و قصد داشت اگر موفق شد خلافت را به صاحبان اصلی اش بازگرداند ولی به نصیحت امام توجه نکرد و قیام کرد و شکست خورد و در نتیجه فشارهای بنی امیه بر اهل بیت مضاعف گردید و فرزند زید یعنی «یحیی» نیز در خراسان قیام کرد و شکست خورد.البته اطرافیان از این دو قیام بهره ها بردند و برای منافع خود استفاده کردند اما باعث ایجاد معرفت در مردم و روی آوری به سوی رهبران الهی نشد و امام صادق(ع) از این جهت از این قیامها حمایت نمی کرد و الا ایستادن در برابر حاکمیت ظالم فی نفس امر پسندیده ای است منتهی نظر امام صادق(ع) این بود که باید پیش از هر قیامی آگاهی به مردم داده شود تا آنها با معرفت بیایند و به این قیامها بپیوندند.

سلام. همانطور که در پاسخهای قبلی گذشت در رابطه با قیام زید روایات دو دسته می باشد .برخی از آنها مانند روایت مالک بن أعین از امام باقر (علیه السلام): «هر پرچمی که پیش از پرچم قائم برافراشته گردد، صاحب آن طاغوت است.» (نوری، ۱۴۰۸ ق: ج ۱۱/ باب ۱۲).
یا این روایت :ابوبصیر از امام جعفر صادق (علیه السلام) روایت میکند که حضرت فرمود: «هر پرچمی که قبل از قیام قائم برافراشته شود، صاحبش طاغوتی است که در برابر خدا پرستش میشود» سند این دو روایت ضعیف است؛ زیرا در سند آن، حسن بن علی بن حمزه و پدرش علی بن حمزه وجود دارند که این دو، از سران واقفه بوده و تضعیف شدهاند.
کشی در رجالش در باره حسن بن علی بن حمزه میگوید:«محمدبن مسعود میگوید از حسن بن فضال دربار ه یعلی بن أبی حمزه پرسیدم؟ گفت: اودروغگویی ملعون است از وی احادیث زیادی نقل شده و تفسیر قران هم نوشته است ولی من خجالت میکشم که از وی چیزی را روایت کنم.» (کشی، ۱۴۰۹ ق: ص ۵۵۲).کشی نیزدر رجالش مینویسد: «الحسن بن علی بن أبی حمزه کذاب غال» (کشی، ۱۴۰۹ ق: ص ۴۴۳).
به طور کلی در دیدگاهی کلی، روایات ناهی از قیام، دارای اشکالات زیر است:
اولاً: این روایات دارای سند قابل قبولی نیستند.
ثانیاً: با نگاهی دقیق میتوان این روایات را از نظر دلالت به چند دسته تقسیم کرد:
۱. دستهای از این روایات خطاب در آنها به شخص یا اشخاص خاصی میباشد به شکل قضیه خارجیه.
۲. دسته دیگر از روایات بر این دلالت دارند که شیعیان نباید در قیام، عجله و شتاب کنند.
۳. دستهای از روایات دلالت دارند بر این که هر قیامی از سوی اهل بیت قبل از قیام حضرت مهدی با شکست روبرو خواهد شد.
۴. دستهای از روایات هم از همراهی قیامی نهی میکنند که شخص قیام کننده ادعای امامت داشته باشد.
بنابراین میتوان نتیجه گرفت که این روایات در صدد نهی از مطلق قیام نیستند، بلکه اگر کسی که واجد شرایط رهبری بود، بدون ادعای امامت و با مهیا بودن شرایط قیام کرد قیام وی مورد تأیید اهل بیت b است و وظیفه شیعیان است که از آن حمایت کنند. از طرفی روایات متعدد دیگری در رابطه با تایید قیام ایشان هم وارد شده است .ابن ابی عبدون از پدرش چنین نقل میکند: «زمانی که زید بن موسی بن جعفر را که در بصره خروج کرد، و خانههای بنی العبّاس را آتش زده بود، او را نزد مأمون بردند ....، حضرت رضا (علیه السلام) به مأمون فرمود: برادرم زید را با زید بن علی مقایسه نکن، زیرا او از علمای آل محمّد بود، بخاطر خداوند عزّ و جلّ غضب نمود، ...، پدرم موسی بن جعفر (علیه السلام) برایم نقل کرد که از پدرش جعفر بن محمّد بن علی (علیه السلام) چنین شنید: خداوند عمویم زید را رحمت کند، زیرا او مردم را به رضا (شخص پسندیده) از آل محمّد دعوت میکرد و اگر پیروز میشد، به آنچه مردم را بدان دعوت میکرد، وفا مینمود. ..... و بعد از رفتن زید، حضرت صادق (علیه السلام) فرمود: وای بر کسی که فریاد او را بشنود و او را یاری نکند

پاسخ :
با سلام وتشکر .
این بحث به این مساله بر می گردد که دیدگاه علما درباره ولایت فقیه چیست ؟ از نظر عالمان شیعی اصل ولایت فقیه، امرى مسلم و قطعى است. اختلاف آنان در محدوده و اختیارات ولایت فقیه می باشد.
در مورد حدود اختیارات ولی فقیه، در بین فقهای شیعه سه نظریه عمده وجود دارد که عبارتند از:
۱- ثبوت ولایت برای فقیه جامع الشرائط در تمام شئون امت و جمیع امور مربوط به حکومت، به گونه ای که از جهت اختیارات حکومتی هیچ فرقی بین او و پیامبر و ائمه وجود ندارد. البته عملکرد ولی فقیه در محدوده احکام و مصلحت اسلام و امت اسلامی است. این همان معنای ولایت مطلقه فقیه است که با عناوین مختلف مانند ولایت عامه ،ولایت مطلقه ، نیابت عامّه فقیه، ولایت عامّه فقیه، ولایت مطلقه فقیه، ولایت کلیه الهیه، و یا مبسوط الید بودن فقیه، از آن یاد کرده اند. امام خمینى نیز، همین دیدگاه را پذیرفته و از آن با عنوان: ولایت مطلقه فقیه یاد کرده است.
این نظریه مورد پذیرش حضرت امام خمینی و بیشتر فقها است.
۲- فقیه جامع الشرائط دارای حق افتا و قضا و تصرف در بعضی از امور حسبیه است .
۳- تصرفات فقیه تنها در امور حسبیه نافذ است. این نظریه تعداد محدود از فقهاست.(۱)
بر اساس دیدگاه اول، درزمان غیبت تشکیل حکومت لازم است، زیرا همه اختیارات حکومتی به فقیه واگذارشده است، که لازمه ی آن تشکیل حکومت است بیشتر از فقها- از جمله مرحوم احمد نراقی و امام خمینی(ر) طرفدران این دیدگاه می باشند. امام می فرماید: با دقت در ماهیت و کیفیت احکام شرع در مى یابیم که اجرا و عمل به آن ها مستلزم تشکیل حکومت است و بدون تأسیس یک دستگاه عظیم و گسترده اجرا و اداره نمى توان به وظیفه اجراى احکام الهى عمل کرد. (۲)
بر اساس دیدگاه دوم نیز تشکیل حکومت لازم است، زیرا قضاوت و تصرف در بعضی امر حسبیه نیاز به حکومت است
بر اساس دیدگاه سوم می توان گفت: اگر ما امورحسبیه را در امور جزیی، مانند سرپرستی مجانین محدود، کنیم در این صورت تشکیل حکومت دینی ضرورت ندارد
پی نوشت ها:
۱. ابوالقاسم خوئی، التنقیح ـ اجتهاد و تقلید، ایران ،۱۴۱۸،ص ۴۲۴.
۲. امام خمینى، ولایت فقیه، انتشارات آزادى، ص ۲۹.

پاسخ :
با سلام وتشکر .
گاهی در روایات اسلامی در موضوعات مختلف به روایاتی برخورد می کنیم که نه تنها ظاهر آنها با روایات دیگر در تضاد هستند ، بلکه اگر بخواهیم طبق ظاهر آنها و آن هم به صورت مطلق حکم کنیم ، با آیات قرآن نیز مخالف و در تضاد هستند .
در مورد قیام و تشکیل حکومت نیز روایات دو دسته اند ، از جمله روایاتی است که ظاهرشان از قیام وتشکیل حکومت نهی می کند که با ظاهر آیات و روایات بسیار دیگری در تضادند ؛ زیرا هم در روایات دینی از برپایی عدالت و رفع ظلم و ستم سخن گفته شده و برآن تأکید شده ؛ هم در آیات الهی بر امر به معروف ، قیام در مقابل طاغوت ، اجرای احکام الهی و ... تأکید و دستور داده شده است . اجرای بسیاری از احکام الهی نیاز به برپایی حکومت عدل و اسلامی دارد . لزوم تشکیل حکومت اسلامی امری مهم و آشکار است؛ زیرا که بخش عظیمی از قوانین اسلامی، برنامه هایی سیاسی اجتماعی است که جز در سایه تشکیلات و حکومت قابل اجرا نیست. چون این احکام دائمی است و در زمان غیبت هم لازم الاجرا است ، هر گاه تشکیل حکومت امکان داشته باشد، به عنوان مقدمه اجرای احکام الهی ، واجب است به آن اقدام گردد. (۱)
بر اساس این قاعده کلی که روایات مخالف با آیات را باید به کنار نهاد ،آن دسته از روایات نیز باید به کنار نهاده شوند.
اما حدیث شناسان و عالمان دین غالباً در چنین مواردی آن روایات را به کنار نمی گذارند ، به خصوص آن که روایات متعدد و متکثر در آن زمینه باشد ، بلکه سعی می کنند مقصود دقیق تر روایات را درک کرده و مصادیق آن را بشناساند .
بنا بر این آنچه در روایات به عنوان نهی از قیام پیش از قیام حضرت مهدی (عج) آمده، معنی و مفهوم خاصی دارد که نیاز به تحقیق جامع دارد. روشن است که احادیث در هر موضوعی هم از حیث سند و راویان باید مورد بررسی قرار گیرند و هم از جهت محتوا و مضمون، در بحث قیام پیش از ظهور نیز چنین است . برخی از روایات این بخش غیر قابل اعتمادند و آنها که معتبرند، هنگامی با دقت مورد بررسی قرار می گیرند ، تنها قیام هایی را مردود می شمارد که رهبر آن مدعی مهدویت باشد و به عنوان قائم آل محمد (ص) قیام کند. (۲)
ممکن است منظور قیام هایی باشند که هدف غیر الهی داشته باشد یا بدون تهیه مقدمات و اسباب لازم و قبل از فرا رسیدن زمان مناسب اقدام شود. اما اگر رهبر قیام نه به عنوان مهدویت و نه به منظور تأسیس حکومتی در برابر حاکمیت الله، بلکه به منظور دفاع از اسلام و قرآن و مبارزه با ظلم و استکبار و به قصد تأسیس حکومت اسلامی و اجرای کامل قوانین آسمانی قیام کرد و مقدمات نهضت را نیز پیش بینی نمود و مردم را به یاری طلبید، هم مطابق با آیات قرآن و هم مطابق با بسیاری از روایات دینی است.
روایات مذکور چنین نهضت و انقلابی را مردود نمی شمارد و پرچم چنین نهضتی را پرچم طاغوت نمی شمارد. تأسیس چنین حکومتی به منظور حاکمیت الله و در مسیر حکومت جهانی حضرت مهدی(عج) و زمینه ساز آن می باشد. بنابر این احادیث مذکور مخالف چنین قیام و نهضتی نخواهد بود. (۳)
این احادیث(مخالف قیام) در شرائطی صادر شده است که عده ای از علویان و یا حتی از عباسیان ، برای مقابله با حکومت اموی و با استفاده از جهل مردم، خود را به عنوان مهدی موعود که پیامبر (ص) وعده ظهور او را بشارت داده بود، قلمداد می کردند و از مردم برای خود به عنوان مهدی منتظر بیعت می گرفتند. در چنین اوضاعی ائمه (ع) با موضع گیری به جا جلوی سوء استفاده آنان را گرفتند . شاهد قضیه این است که «مهدی عباسی» که یکی از خلفای ظالم عباسی است ،به همین جهت لقب مهدی به خود داده و از مردم بیعت گرفت . نیز محمد بن عبدالله بن الحسن ، معروف به نفس زکیه، به نام مهدی موعود برای خود از مردم بیعت می گرفت . حتی از امام صادق (ع) خواست که به نام مهدی آل محمد (ص) با او بیعت کند و همراه او در جنگ با بنی امیه شرکت نماید!
وقتی امام صادق (ع) حاضر به بیعت با این عنوان نشد «عبدالله» پدر محمد، سخت عصبانی شد و به حضرت، سخنان ناروایی ابراز داشت. (۴)
حضرت در این مناظره به عبدالله می فرماید:
نه پسر تو مهدی موعود است و نه الان وقت قیام است . اگر می خواهید برای خدا غضب کرده و امر به معروف و نهی از منکر نمایید ، پدر محمد، شیخ ما هستی و بفرمایید رهبری قیام را بر عهده بگیرید .ما نیز با شما بیعت می کنیم. (۵)
این روایت دلیل بر این است که از نظر ائمه هر قیامی محکوم نبوده بلکه امام (ع) برای شرکت در قیامی که برای امر به معروف و نهی از منکر باشد ،اعلام همکاری نموده، این گونه قیام و انقلاب را امضا نموده و مشروع اعلام فرموده است.
غالب روایات نهی از قیام که برخی به آن استناد نموده اند، از این نوع روایات و در چنین فضایی صادر شده است و منع از قیام مشروط و ناظر به افراد خاص است، نه مطلق.
انقلاب اسلامی ایران نیز به رهبری فقیهی جامع شرایط و آگاه به شرایط زمان و مکان شکل گرفته است. رهبری که انگیزه الهی او و اخلاص او مورد اعتراف دوست و دشمن بود. همگان می دانستند که او جز برای اهداف الهی و اسلامی و اجرای قوانین الهی قیام نکرده و در راه نهضت نیز به همه قوانین خدایی پایبند است. او در این مسیر پیوسته مورد تایید عالمان دینی و متفکران اسلامی شیعه و سنی بود .حتی علمایی که معتقد به تلاش برای تآسیس حکومت اسلامی نبودند ، پس از تشکیل حکومت اسلامی تآیید و حمایت از حکومت اسلامی را لازم می دانند.
بنا بر این روایات نهی مربوط به جریانات ویژه ای است . در دوره غیبت مانند دوره حضور وظیفه داریم امر به معروف و نهی از منکر نماییم.
برای اگاهی بیشتر به کتاب ، دادگستر جهان نوشته ابراهیم امینی .
پی نوشت ها:
۱. ولايت فقيه،امام خميني، ص ۲۶ .
۲. طاهری، حبیب الله ، سیمای آفتاب. انتشارات زائر ، ص ۱۳۸ .
۳. دادگستر جهان نوشته ابراهیم امینی ،قم ، انتشارات شفق ،۱۳۷۸ ، چاپ هیجدهم ، ص ۲۸۴
۴. سیمای افتاب ، ص ۱۴۲، نوشته دکترحبیب الله طاهری «به نقل از ارشاد مفید، ص ۲۶۰».
۵. همان، ص ۱۴۳، به نقل از ارشاد مفید ص ۲۷۷.

پاسخ :
با سلام و تشکر .
هیچ دلیلی وجود ندارد که مراد ولادت باشد بلکه این روایات در صدد بیان رخ داد های بعد از ظهور است .
به عنوان مثال پیامبر (ص) فرمود: "سوگند به آن کسی که مرا برانگیخت تا مژده دهنده اسلام راستین باشم اگر از عمر جهان جز یک روز باقی نمانده باشد خداوند همان یک روز را به اندازه‌ای طولانی گرداند تا فرزندم مهدی خروج کند. پس از خروج عیسی بن مریم به زمین فرود می آید و در پشت سر وی نماز می گذارد، آنگاه زمین با فروغ پروردگار خویش روشن می شود و حکومت جهانی مهدی به شرق و غرب عالم می رسد".(۱)
اکمال الدین، ص۱۶۳.

سلام.
سوالیر مطرخ نشده است .
ولی جهت آگاهی باید اشاره شود که تعبیر فقیه اختصاص به کسانی دارد که در عصر غیبت معصوم از طریق قران وروایت احکام خدا را استنباط می کنند
واین تعبیر بر پیامبر وائمه اطلاق نمی گردد

باسلام. اصلاح شد. موفق باشید

سلام
به نظر می رسد، مطلب را با دقت مطالعه نفرمودیده اید! چون در اینجا اثبات شده است که این نوع حکومت طاغوت نیست.

یعنی امکان دارد بگوییم کسانی که تلاش می کنند اسلام را پیاده و اجرا کنند، مورد تائید امام زمان نیستند؟
شکی نیست که کژی و ناراستی هایی وجود دارد اما در زمان حضرت علی ع هم ظلم رخ می داد. آنچه مهم است این که ساختارهایی برای مقابله با ظلم ایجاد شود و ظالمان مجازات شوند. و الا ممکن نیست اختیاری که خدا به افراد داده، از بین برد و از این طریق ظلم را صفر کرد.
و شما و امثال شما باید این سوال را از خود بپرسند که اگر این نظام نباشد، چه چیزی جایگزین آن می شود؟
انسان که نباید صفر یا صد ببینید بلکه باید هر مقدار که می توان حق را اجرا نمود، به همان میزان اجرا نمود.
همیشه خشک مقدس هایی بوده اند که کفار بیشترین بهره را از آنها برده اند. زمان پهلوی برخی آخوندها بودند که می گفتند شاه شیعه است با آن مقابله نکنید اما بعد انقلاب همه نکات مثبت را کنار گذاشتند و در مقابل نظام ایستادند. و مشخص است که این نوع موضع گیری ها، بازی کردن برای شیطان است.

سلام علیکم
تصور می کنم شما اگر به همان جمله آخر نوشته خود توجه کنید، پاسخ مطلبتان روشن است.
فرق شما با اهل سنت چیست؟ اینکه اهل سنت می گویند خدا ما را بعد از پیامبر ص به حال خود رها نموده است و هیچ برنامه ای برای ما ندارد.
شما هم همین مطلب را می گویید فقط با تاخیری دویست ساله! یعنی می گویید خدا برای ۱۲۰۰ سال ما را به حال خود رها کرده است. نه برای ۱۴۰۰ سال آن طور که اهل سنت می گویند!!!

مطالب دیگرتان را هم با دقت در نوشته اصلی این آدرس می توانید حل کنید. قواعد فقهی چیزی نیستند که به گمان شما مدام تغییر کنند. و ادله حکومت دینی نیز بسیار بیشتر از قواعد فقهی است و دهها دلیل منقول و معقول برای آن وجود دارد.
ولایت فقیه و لزوم ورود در مسائل حکومتی به قدر توان آن قدر روشن است که فقهای شیعه گفته اند اگر کسی این مطلب را نفهمد، بویی از فقه نبرده است.