بهشت بریم که چی شود؟

یه سوال:
اگر در بهشت گناهی نباشه و همه چیز خوب و ایده ال باشه و سختی ای نباشه خب زندگی در اونجا فقط به لذت میگذره و یکنواختی تمام. و وقتی که عالم دیگری بعد از بهشت نباشه انگار دیگه هدفی نیست.
یعنی در بهشت تلاش معنی ای نداره و همه چیز در دسترسه؟ اینکه خوب نیست!

در پاسخ به سه نکته باید توجه داشت نخست اینکه ما نباید با معیارهای جسمی و روانی این جهان درباره آن جهان قضاوت کنیم، ای بسا این حالت روانی که در این جهان در ما وجود دارد که با تکرار خسته و ملول و بی تفاوت می شویم در آنجا برعکس باشد، هرچه بیشتر انسان می بیند شوقش بیشتر می گردد، و هر قدر تکرار می کند لذتش افزونتر می شود، و به این ترتیب تکرارها مایه تشدید لذات معنوی و مادی می گردد!. چه دلیلی داریم که وضع روحی انسان در آنجا و در اینجا از این جهت یکی است.
ثانیا در همین جهان نیز نعمتهایی وجود دارد که هیچگاه انسان از آن سیر نمی شود، ما هر قدر هوای تازه و پراکسیژن را استنشاق کنیم از آن خسته و ملول نخواهیم شد، بلکه دائما از آن لذت می بریم و برای ما مایه نشاط است.
آب یک نوشیدنی کاملا ساده و یکنواخت است ما اگر صدها سال عمر کنیم نوشیدن آب گوارا به هنگام تشنگی از همه چیز برای ما لذت بخش تر است، و همان است که می گوییم آب طعم حیات دارد، نه خسته می شویم و نه بی اعتنا بلکه آب گوارا همیشه برای تشنگان فوق العاده و جالب و جذاب است. چه مانعی دارد که در آنجا نیز خداوند حالتی شبیه تشنگی (تشنگی لذتبخش نه مزاحم و آزاردهنده، همچون تشنگی لقای محبوب) بر انسان مسلط سازد، و به خاطر ان دائما از نعمتهای روحانی و جسمانی بهشت فوق العاده درک لذت کند؟!
ثالثا از آنجا که ذات و صفات خدا بی نهایت است، بدون شک جلوه های روحانی و معنوی او نیز پایان نمی گیرد، هر روز لطف و عنایت تازه ای و هر دم رحمت و هدایت جدیدی بر بهشتیان و مقربان درگاهش می فرستد، به گونه ای که اصلا تکراری در آن نیست مگر بی نهایت ممکن است مکرر شود؟! نعمتهای مادی نیز جلوه های رحمانیت و رحیمیت اویند، آنها نیز حد و نهایتی به خود نمی پذیرند. چه مانعی دارد همان درختان بهشتی، همان نهرها، همان گلها، همان رنگ و بوها، همان شرابهای طهور، هر روز و هر ساعت رنگ و بوی تازه ای، و شکل و عطر جدید داشته باشند؟ دائما رنگ عوض کنند، دائما دگرون شوند، دائما چهره نو پیدا کنند، به گونه آی که یک غذا و یک منظره فقط یکبار در تمام عمر بهشتیان دیده شود و مورد استفاده قرار گیرد! (عجب صحنه ای!).

سلام
از نظر بنده بهشت به یک شکل نیست. این تعاریفی که قرآن از بهشت دارد، اگر دقت کنید خداوند وعده آن را به افراد صالح، پرهیزکار و مومنین واقعی داده است، نه هر کس و ناکسی. در واقع به نظرم بهشت نیز مانند همین دنیا جایگاه های بسیاری دارد برای افراد بسیار. تنها چیزی که شاید در بهشت نیست همان سختی و رنج است. اما اینکه شما فکر کنید در بهشت هر چه خواستید مهیاست و هر کاری خواستید کنید، برای همه بهشتیان نیست جز افراد پرهیزکار و مومنین، البته نه فقط افرادی که مسلمان هستند و فقط شیعه هستند و غیره و غیره. بلکه افرادی که جزو بندگان صالح، نیکوکار، افرادی که به روز جزا ایمان دارند، افرادی که با خلق خدا دشمنی نمی کنند، افرادی که آیات خداوند را به نفع خود تغییر نمی دهند، افرادی که امر به معروف و نهی از منکر را با نیت خالص انجام می دهند و ... .
از طرفی خداوند برای وصف بهشت بهترین راه را برگزیده و آنهم توصیف لذتهای بهشت همانند لذات این دنیاست، چه بسا در بهشت لذاتی موجود باشد که ما از آن بیخبریم و یا این دنیا در حدی نیست که آن لذات را در دنیا بچشیم، بنابراین وصف آن لذات برای انسان غیر قابل فهم میشد. از طرفی افراد زیادی هستند که لذاتی که در بهشت خداوند توصیف کرده را در همین دنیا میچشند و آنهم نه به صورت گناه بلکه با نیکی و عمل صالح و تلاش خود به آنجا رسیده اند، پس درک آن برایشان راحتتر است، مثلا لذتی که ائمه اطهار و بندگان صالح خدا از خواندن نماز میبرند، که حتی از لذت جنسی بالاتر است.

سلام
من تازگيا به اين فكر ميكنم كه بهشت هم خسته كننده ميشه اونجا نه ماشينی هست نه كسی كار ميكند نه چيزی به عنوان كشور هست نه تلوزيون نه اينترنت نه ارتباط هاي فاميلي
هيچي هيچي نيست و
من يه دختر ۲۵ ساله هستم و با فكر كردن به اينا هم از دنيا دلزده شدم هم از بهشت ميترسم
لطفا منو با راهنمائي هايتان از اين برزخ فكري نجات بدين

مومن در آیات و احادیث به کسی گفته میشود که به عالم غیب ایمان دارد. یعنی به وجود عالمی ورای عالمی که میتواند آنرا با حواس طبیعی خود درک کند. که شامل خداوند، فرشتگان، برزخ و بهشت و جهنم و... است. ایمان به این امور مقدمه ای است بر عمل صالح. انسانهایی سعادتمند هستند که علاوه بر ایمان آوردن، عمل صالح انجام دهند. این عمل صالح همان بندگی و تعبد است که در قرآن هدف از آفرینش عنوان شده است. ایمان به غیب، به تنهایی نمی‌تواند عامل سعادت باشد. در آیات مختلفی از قرآن مثل آیه ۲۸ سوره انعام آمده : در قیامت دوزخیان درخواست بازگشت به دنیا برای انجام عمل صالح دارند اما گفته میشود اینها اگر برگردند با اینکه عالم غیب را دیده‌اند باز هم همان اعمال سابق را انجام خواهند داد و این ایمان باعث ترک گناه نخواهد شد. یا مثلا حضرت آدم عالم غیب را دیده بود و در مقابل فرشتگان ایستاده بود اما این باعث نشد که نافرمانی نکند.
اصولا یکی از بهانه های اصلی مشرکان در طول تاریخ این بوده که عالم غیب وجود ندارد و افسانه است. معجزات پیامبران اغلب برای اثبات وجود عالم ماورای حس بوده است. بسیاری از انسانهایی که در همین دوران ما هستند و به ادیان الهی گرایش ندارند یا در شک به سر میبرند مشکلشان همین عالم غیب است و ایمان به آن. یعنی اگر مطمئن به وجود عالم غیب بودند شاید متعبد میشدند. چنانچه میبینیم گاه با دیدن یک حادثه این ایمان در دلشان به وجود می آید و تغییر مسیر میدهند. حتی انسان مؤمنی مثل حضرت ابراهیم از خدا میخواهد که جلوه ای از عالم غیب برای اطمینان قلبش به او نشان داده شود و این درخواست پذیرفته میشود. اکنون سوال اینست که اصولا فلسفه پنهان بودن عالم غیب چیست؟ اگر عالم غیب پنهان نبود و انسانها میتوانستند به وسیله احساسی خاص بهشت و جهنم را ببینند و جای شبهه ای در آن باقی نمی ماند چه مشکلی پیش می آمد؟ مثلا یک بانک اتومبیلی را مقابل شعبه به نمایش میگذارد برای ترغیب مشتریان به باز کردن حساب و افزایش موجودی. اگر خداوند هم بهشت و جهنم را به نمایش می‌گذاشت دیگر نیازی به تلاش برای مومن ساختن افراد نبود و فقط اعمال صالح ملاک تمایز انسانها میشد. اما اکنون درگیری اصلی بر سر این ایمان به غیب است و انسانها اغلب مدعی اند اگر مطمئن به عالم بعد از مرگ باشند پیرو دستورات خداوند خواهند شد. چرا این بهانه از آنها گرفته نشده. مگر هدف از خلقت تعبد نیست؟ پس ایمان به غیب کجای این هدف قرار دارد؟

سلام

ما فقط میدانیم که بهشت جای خوبی است و قطعا کسی از آن دلزده نمیشود...اما اینکه ماهیتش واقعا چیست نمیدانیم...لذت های دنیا رفع الم اند نه لذت
لذا این احتمال زیاد است که نعمت های ذکر شده در قرآن.. تمثیل و استعاره باشند نه حقیقت بهشت

خواستم بدونم که در بهشت نسبت های خانوادگی برقرار است؟؟یعنی من اونجا بابامو میشناسم یا نه؟؟؟