مشاوره و خانواده

شهر سوال ـ دختری ۲۰ ساله هستم که از لحاظ خانوادگی و امکانات و مذهبی در حد خوبی قرار دارم و دانشجو هستم و افت شخصیتی و تحصیلی و ظاهری هم ندارم . حدود ۴-۵ سال بود که به یکی از بستگان که ۳ سال از خودم بزرگتر بود علاقه داشتم البته من این علاقه را برای حفظ آبروی خودم و خانواده هیچ وقت و هرگز ابراز نکردم...

شهر سوال ـ زنی ۳۸ ساله هستم و دوماه است با مردی ۵۳ ساله ازدواج کرده‌ام؛ که چون شناختی از اونداشتم بعدا متوجه شدم که معتاد وشکاک است. ایشان وبچه هایش کتکم میزدند بعد از دوماه زندگی ازاو جدا شدم درحال حاضر با مردی اشنا شده ام که ۴۵ ساله است بعد ازفوت پسر ۱۷ ساله اش همسرش از او جدا شده و باپسر ۷ ساله اش زندگی میکند. بعد از تحقیقات همه از او بخوبی صحبت کردند. بجز یک نفر که ازاو بدگویی زیادی کرد. ایشان بخاطر سکه با من مشکل دارند ومیگوید۲۰ سکه وحس میکنم خسیس است ومیگوید مهمانداراست ومن باید برای مهمانهایش اشپزی کنم و همچنین آشپزی ام خوب باشد. نمیدانم که چگونه به او برای ازدواج اعتماد کنم.

شهر سوال ـ خانومی ۲۰ ساله بوده وچند سالی است ازدواج كرده‌ام، همسرم اوایل خوب بود ولی مدتی است زود انزالی دارد و واقعا اذیت میشوم، نه میخواهم و نه میتوانم خیانت كنم! اما شدیدا عذاب می‌كشم. راهنمایی میخواهم كه خودم را كنترل كنم. قرص و دارو هرچیزی که باشد، تنها راه را در سرکوب می‌دانم چون تحت فشارم، از حكمت خدا سر درنمی‌آورم چرا زنی مثل بنده باید این مشكل را داشته باشه، از طرفی میترسم كارم به طلاق کشیده شود، خواهشا راهنماییم نمایئد.

شهر سوال ـ دختر۲۷ساله ای هستم که در تمام عمرم موقعیت های ازدواج خوبی داشتم و تحصیلات تکمیلی ام را به اتمام رساندم و البته در موقعیت های ازدواج خوب قرار داشتم و چه آن موارد خوب؛ سایر موارد هم پیش آمد، اما به امید بهتر، از بهترین فرصت هایم باز ماندم. و تمام این موارد گذشته زندگی ام، متاسفانه مغرور و طمع کردم و این طمع باعث شد اینچنین باشم وحالا هم به هر قیمتی هم قصد ازدواج ندارم مگر انکه واقعا معیار هایم را داشته باشد اما از حقیقت نگذرد من معیارهایم در طول سالیان از سطحی گرایانه به رویا و ایده ال گرایانه و سپس واقع گرایانه تغییر کرد و من در جایگاه اجتماعی نسبتا بالایی قرار دارم و در مراکز های اجتماعی و علمی فردی سرشناس هستم. و میدانم نمیتوانم از خاسته ها و اهدافم از زندگی دست بکشم. اما در این میان نبایدهایی هم صورت گرفت اما در هر صورت فعلا یک سالیست واقعا افسوس گذشته و افسردگی شدید دارم انقدر که تابحال به خودکشی هم فکر کردم. هیچ چیز مرا از ته دل خوشحال نکرده و هرچند لبخند میزنم اما هیچ کس نمیداند. ظاهرا مذهبی ام اما احساس میکنم از اعتقاداتم دارم فاصله میگیرم. نمیدانم اگر اینطور برود من هیچ دینی در عمل نخواهم داشت یا اینکه خودم را نابود خواهم کرد مگر انکه خدا فرجی کند.