انسان به‌عنوان یکی از شریف‌ترین موجودات عالم، همواره در مسیر تکامل بوده و ساختار وجودی‌اش به‌گونه‌ای است که جز از طریق حرکت و طی مراتب، به کمال لایق خود دست نمی‌یابد. این در حالی است که برخی از آفریده‌های الهی، همچون فرشتگان، بنا بر نظر مشهور(۱) در ساختاری ثابت و کمالی ایستا، قرار دارند.
فلسفه خلقت انسان
چرا خداوند انسان را آفرید؟
خداوند از آن جا که «علم» و «قدرت» و «فضل» و «جود» بى نهایت دارد جهان و انسان را آفریده است و لازمه این سه صفت آن است که خلقت خداوند بهترین و کاملترین آفرینش باشد، یعنى در مجموعه هستى اگر وجود مخلوقى، زیبایى و کمال آفرینش مجموعه عالم را افزایش دهد، لازم است خدا آن موجود را خلق کند، زیرا عدم خلقت آن موجود، یا ناشى از عدم اطلاع و آگاهى از زیبایى آن مى باشد، یا در اثر ضعف و ناتوانى از خلقت آن است.
خدا که می دانست برخی از انسان ها گنهکار می شوند، پس چرا آنها را خلق کرد؟
خدا کسی را جهنمی و کس دیگر را بهشتی نمی کند؛ البته خدا نسبت به اموری که افراد انتخاب می‌کنند و به نتایجی که می‌رسند، آگاه است، آن هم به دلیل احاطه‌ای که به همه امور در کل عالم دارد.
