چرا نام حضرت زهرا(س) در قرآن نیامده است؟

این سؤال اختصاص به حضرت زهرا(س) نداشته و نسبت به همه  ائمه علیهم السلام - نیز جاری است و در همه پاسخ مشابهی دارد.

شیوه برخورد قرآن با اهلبیت(ع)، دادن یكسری اصول و معیارها و بیان امتیازات و ویژگی‏های برجسته آنان است. نه ذكر نام آنها مانند آنچه در آیه تطهیر، اطعام، انفاق و...آمده است . اما این كه از چه رو چنین شیوه‏ای اتخاذ گردیده كاملا بر ما روشن نیست ولی با توجه به قرائن قرآنی و تاریخی می‏توان نتایجی به دست آورد:

۱- روش قرآن در مسائل مهم فكری اجتماعی و سیاسی دادن معیار به جای معرفی اشخاص است و این طبیعتاً موجب شكوفایی اذهان است و به جامعه این مسووءلیت را می‏دهد كه در پی كشف مصادیق و انطباق آنها با ضوابط تعیین شده برآیند.

۲- جریاناتی در عصر پیامبر(ص) وجود داشت كه هر گونه سخنی از پیامبر(ص) در مورد اهل‏بیت(ع) را حمل بر این می‏كردند كه پیامبر(ص) آمده است تا خود را و سپس نزدیكانش را بر مردم حاكم گرداند. این برنامه آن قدر قوت گرفت كه پیامبر(ص) را مجبور ساخت به هنگام نوشتن وصیت از تصمیم خود منصرف شود زیرا بیم آن می‏رفت كه برخی به خاطر اجرای برنامه‏های شوم خود حتی اصل رسالت پیامبر(ص) را منكر شوند چنانچه یزید گفت: «لعبت هاشم بالملك فلا خبر جاء و لا وحی نزل» با نگاهی دقیق به حوادث تاریخی به خوبی روشن می‏شود كه همین مساله در مورد قرآن نیز راه می‏یافت و اگر به صراحت نامی از آنان می‏آمد و با اجمال و اشاره قضیه ختم نمی‏شد چه بسا الهی بودن آنرا نیز منكر می‏شدند و اساساً بنیان دین را ویران می‏ساختند.

در این جا ممكن است گفته شود كه خداوند خود اعلام داشته‏ كه حافظ قرآن است.

پاسخ آن است كه: بله. ولی خداوند هر چیزی را از طریق اسباب و وسایل ویژه و مناسبش به انجام می‏رساند، چرا كه فرموده اند: «أبا الله ان یجری الاشیاء الاّ بالاسباب»[۱] و یكی از اسباب حفظ قرآن رعایت همین شیوه‏ هاست زیرا این روش انگیزه مخالفت و تحریف قرآن را از بین برده یا محدود می‏سازد.

[۱]. مجلسی، بحارالانوار، ج ۲، ص ۹۰.