آیا امام زمان در بین مردم است و ازدواج کرده اند و فرزند دارند؟

چون امام زمان(عج) از دیده‏ ها پنهان است و در پشت پرده غیبت قرار دارد، نمی‏توان از راه حس و مشاهده و به صورت عادی به پاسخ سؤال نایل شد؛ نیز چون سؤال از مباحث عقلی و انتزاعی نیست، از راه برهان عقلی نیز نمی‏توان پاسخ را دریافت نمود. و تنها راه اطلاع در این زمینه، روایات پیشوایان معصوم(ع) است. در حالی که  در روایات صحیح و معتبر، پاسخ روشنی به پرسش وجود ندارد؛ بلكه در برخی روایات با ایهام و اشاره در این زمینه سخن به میان آمده است، از جمله:

۱- مفضل بن عمر گوید: از امام باقر(ع) شنیدم كه در مورد امام مهدی(عج) فرمود: "صاحب الزمان را دو غیبت است. یكی از آن دو به اندازه‏ای طولانی شود كه برخی گویند: حضرت از دنیا رفته و برخی گویند كشته شده است اما كسی جز آنانی كه امور حضرت را پی‏گیری می كنند، از مكان و فرزندان وی آگاه نیستند".[۱]

۲- از امام صادق(ع) آمده است: "گویا می بینم حضرت مهدی(عج) با اهل و عیالش در مسجد سهله است".[۲]

۳- از امام هشتم(ع) در دعایی نقل شده است: "اللّهم اعطه فی نفسه و أهله و ولده و ذریته و جمیع معصیته ما تقرّ به عنیه و تسرّ به نفسه؛[۳] خدایا، مایه چشم روشنی و خوشحالی امام زمان(عج) را در او و خانواده و فرزندان و ذریه و تمام پیروانش فراهم فرما!".

۴- نیز از آن حضرت در مورد امام زمان(عج) این دعا نقل شده است: "اللهم صل علی ولاة عهده و الائمة من ولده؛[۴] خدایا، بر والیان و فرزندان وی كه امامند، درود فرست!".
این روایات به فرض پذیرش و درستی سند و صحت انتساب آن به امام معصوم، غالبا از نظر دلالت به روشنی گویا نیست كه امام مهدی(عج) در دوره غیبت همسر و فرزند دارد.

 و در مورد حضور امام زمان در میان مردم هم طبق نقل برقی روایات امام زمان(عج) در بین مردم حضور می یابند ولی مردم ایشان را نمی شناسند، بعنوان مثال:
از امام صادق «علیه السلام » نقل شده است كه، مردم امام خودشان را نایاب می كنند و از ایشان غایب می شود و در ایام غیبتش به موسم حج ظاهر می شود و مردم را می بیند ولی مردم اورا نمی بیند .[۵]

همچنین جناب محمدبن عثمان عمری ( رحمه الله علیه) كه آخرین نایب امام مهدی «عج» بود ، می گوید : « به خدا سوگند یاد می كنم كه صاحب این امر هر سال به موسم حج حاضر میشود و خلایق را می بیند و می شناسد و ایشان (مردم )هم او را می بیند ولی نمی شناسند.[۶]

پی نوشت:
[۱]. شیخ طوسی، كتاب الغیبه، ص ۱۶۲.
[۲]. مجلسی، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷.
[۳]. سید ابن طاووس، جمال الاسبوع، ص ۵۱۰.
[۴]. همان، ص ۵۱۰.
[۵]. اکمال الدین،ج۲ص۴۴۰.
[۶]. همان.