چرا به حضرت علی(ع) در قرآن غیر مستقیم اشاره شده است؟

در رابطه با این سوال که چرا در قرآن بطور مستقیم به نام امام علی(ع) اشاره نشده است باید گفت:

اولاً، به حكم عقل بر خداوند لازم است تمام آنچه انسانها در پیمودن طریق عبودیّت - كه به خاطر آن آفریده شده اند - لازم دارند، براى آنان بیان كند. كه اگر بیان نكند نقض غرض و خلاف لطف است، امّا لازم نیست چنانچه مسأله اى در قرآن مجید در رابطه با اشخاص مطرح است، از آنان به طور صریح نام برده شود، بنابراین باید مسأله خلافت على(علیه السلام) از ناحیه ى خداوند بیان مى شد اما لازم نبود كه صریحاً نام حضرت على (علیه السلام) در قرآن برده شود.

امّا در پاسخ به این سوال که اگر صریحاً نام حضرت على (علیه السلام) در قرآن برده شده بود، این اختلافات پایان مى یافت، باید گفت كه سنت پیامبر(ص) نیز مانند قرآن است و فرقى با قرآن ندارد. همواره شیوه ى قرآن بر طرح مسائل كلى است و بیان آن به وسیله سنت پیامبر و امام مى باشد.

علاوه بر این، اگر نام حضرت على (علیه السلام) در قرآن به صراحت بیان شده بود، افرادى كه با حضرت عناد و دشمنى داشتند، درصدد بر مى آمدند كه نام آن حضرت را از قرآن بردارند و یا آن را تاویل نمایند. همچنانكه در مورد حدیث معروف پیامبر (صلى الله علیه وآله) كه فرمود: «انا مدینه العلم و علّى بابها[۱] من شهر علم هستم و على در آن است».

برخى از علماى اهل سنت دست به توجیه بسیار سبك و نامفهومى زده اند و آن اینكه «على» در این حدیث به معناى وصفى آن، یعنى: بلند آمده است و معناى حدیث این است كه:«من شهر علم هستم و بلند است در آن شهر». آنان با این توجیه خواسته اند یكی از فضایل بزرگ حضرت على (علیه السلام) كه در این حدیث معروف از پیامبر بزرگوار اسلام بازگو شده است، انكار كنند. بر این اساس ممكن بود در مورد قرآن نیز اینگونه عمل كنند و به خاطر اینكه نمى توانند این مسأله را تحمل كنند، دست به تحریف قرآن بزنند خداوند گرچه قدرتش گسترده است و مى تواند قرآن را به هر صورت ، حتى به صورت خارق العاده از تحریف مصون نگه دارد، اما سنت خداوند بر این بوده است كه قرآن را از طریق طبیعى و اسباب عادى از توطئه دشمنان اسلام حفظ فرماید.

[۱]. وسائل الشيعة ، ج ۲۷ ، ص ۳۴ ؛ بحار الأنوار ، ج ۱۰ ، ص ۱۱۹.