آیا در مصایب اهل بیت(ع) در زمان خودشان کسی شعری سروده؟

شعر سرودن در مصائب اهل بیت در نزد ایشان جایگاه ارزشمندی داشته است و روایات متعددی در این باره بیان شده است که تنها چند نمونه از آن را تقدیم می کنم:
« در كتاب امالى از ابو عماره نقل میكند كه گفت: امام جعفر صادق بمن فرمود: شعرى در باره امام حسین علیه السّلام براى من بگو! وقتى من شعر در عزاى حسین گفتم آن حضرت گریان شد. دوباره شعر گفتم و آن بزرگوار گریان شد بخدا قسم من همچنان شعر میگفتم و آن حضرت مى‏ گریست تا اینكه صداى گریه رااز خانه آن برگزیده خدا شنیدم.
سپس امام جعفر صادق (ع) به من فرمود: اى ابو عماره! كسى كه در عزاى امام حسین شعر بگوید و تعداد پنجاه نفر را بگریاند بهشت بر او واجب خواهد شد.
اگر كسى در عزاى حسین شعر بگوید و تعداد سى نفر را گریان كند. جزاى او بهشت است. هر كسى در مصیبت امام حسین شعر بگوید و تعداد بیست نفر را بگریه درآورد بهشت جزاى او خواهد بود. كسى كه در عزاى حسین شعر بگوید و تعداد ده نفر را گریان نماید بهشت از براى او است. و هر كسى كه در عزاى حسین شعر بگوید و یك نفر را گریان كند جزایش بهشت خواهد بود. اگر كسى در عزاى امام حسین شعر بگوید و خودش گریه كند اهل بهشت مى‏شود. اگر شخصى در مصیبت امام حسین شعر بگوید و خویشتن را شبیه به گریه‏كننده نماید جزاى وى بهشت خواهد بود.»[۱]

« در كتاب رجال كشى از زید شحام نقل میكند كه گفت: ما و گروهى از كوفى‏ها در حضور امام جعفر صادق علیه السّلام نشسته بودیم كه جعفر بن عفان بحضور امام صادق(ع) مشرف شد. حضرت صادق(ع) وى را نزدیك خود جاى داد و به او فرمود:
اى جعفر! گفت: لبیك! خدا مرا فداى تو كند. فرمود: به من این طور رسیده كه تو خیلى خوب در باره امام حسین علیه السّلام شعر میگوئى؟ گفت: آرى فداى تو شوم. فرمود: پس شعر بگو! وقتى وى شعر گفت: امام صادق علیه السّلام به قدرى گریه كرد كه اشك‏هاى آن حضرت به گونه‏ها و ریش مباركش فرو ریخت و افرادى هم كه حضور داشتند گریان شدند.
سپس حضرت صادق علیه السّلام فرمود: اى جعفر! بخدا قسم ملائكه مقرب خدا شعر تو را كه در اینجا براى امام حسین گفتى شنیدند و بیشتر از ما گریه كردند.
اى جعفر! خدا الساعه بهشت را بر تو واجب نمود و تو را آمرزید. آنگاه فرمود: اى جعفر! آیا زیادتر از این براى تو بگویم؟
گفت: آرى اى مولاى من. فرمود: احدى نیست كه در باره مصیبت امام‏ حسین شعر بگوید و گریه كند و دیگران را گریان نماید مگر اینكه خدا بهشت را بر او واجب میكند و او را مى‏ آمرزد.»[۲]

«كمیت» ازجمله كسانی است كه در مصیبت ابا عبدالله(ع) شعرسرود و در محضرامام باقر(ع) خواند و امام باقر(ع) بسیار گریستند. و خطاب به كمیت فرمودند:«ای كمیت! اگرسرمایه ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می بخشیدیم؛ اما پاداش تو همان دعایی است كه رسول خدا(ص) درباره حسان بن ثابت فرمودند:كه همواره به جهت دفاع ازما اهل بیت(ع)مورد تأیید روح القدس خواهی بود.[۳]

دعبل خزائی، از جمله افرادی است كه درمصیبت امام حسین(ع)در حضور امام رضا(ع) مرثیه ای كه سروده بود را خواند، كه صدای گریه امام رضا(ع) و اهل بیت آن حضرت بلند شد.[۴]

[۱]. بحار الأنوار، ج‏۴۴، ص: ۲۸۲.
[۲]. بحار الأنوار، ج‏۴۴، ص: ۲۸۳.
[۳]. مصباح المتهجد، ص۷۱۳.
[۴]. بحارالانوارج۴۵ص۲۵۷.