بنا بر روایتی،‌کاروان حسینى (علیه السلام)، پس از افشاى ماهیت کفر آمیز یزید و اثبات حقانیت پیشوای شهیدان، حضرت امام حسین(علیه السلام)، در روز بیستم صفر سال ۶۱ هـ .ق وارد کربلا شدند.  
اهل بیت(علیهم السلام) در بازگشت از شام به سفارش یزید، ‌به آهستگى و مدارا و با کمال احترام و عزت در حالى که فرستادگان یزید همانند نگهبانان گرداگرد آنان بودند به سوى مدینه روانه شدند.(۱)وقتی قافله به دوراهى حجاز و عراق رسید با درخواست داغداران حسینی(علیه السلام) مسیر حرکت به طرف عراق تغییر کرد و اهل بیت سیدالشهداء (علیه السلام) به سوى کربلا رفتند. وقتی به کربلا رسیدند با صحابى نبى اکرم (صلی الله علیه و آله)، جابر بن عبدالله انصاری روبه رو شدند،‌که با تنى چند از بنى هاشم و اصحاب براى زیارت امام حسین(علیه السلام) به آن جا آمده بود.
کودکان و زنان داغدار هر یک چون پروانه گرد شمع عزیز خود سوگوارى مى‌کردند.
آنان که هنگام حرکت به طرف کوفه اجازه عزادارى نداشتند و با تازیانه تسکین داده شده بودند، اکنون در کنار مزار عزیزانشان فرصت برای گریه‌هاى فرو برده خویش پیدا کرده بودند.  عقیله عرب زینب کبرى(سلام الله علیها( که مدّتها از برادر عزیزش جدا شده بود و تنها با سر بریده، او در طول این سفر همراه بود، گریبان چاک زد و با صدایى حزین به گونه‌اى نوحه سرایى مى‌کرد که دل‌ها را جریحه دار مى‌کرد. ام کلثوم (سلام الله علیها(در حالى که بر صورت خود سیلی مى‌زد با صدایى بلند فریاد ‌زد:«امروز محمد مصطفى و على مرتضى و فاطمه زهرا (علیهم السلام) از دنیا رفتند.» دیگر زنان روستاهاى مجاور که به آنان پیوسته بودند نیز برصورت‌هاى خود سیلى مى‌زدند و شیون و ناله سر مى‌دادند . (۲)
در مورد حضور اهل بیت طاهرین (علیهم السلام) در اربعین سال ۶۱ هـ .ق. در کربلا اختلاف نظرهایى وجود دارد. عده‌اى از بزرگان عقیده دارند که با توجه به دورى راه، ایشان در اربعین سال بعد به کربلا آمده‌اند. برخى دیگر نیز حضور آنان را در روزهاى بعد از اربعین سال ۶۱ هـ .ق. دانسته‌اند . (۳)

(۱)- تاریخ طبری، ج ۵، ص ۲۳۳
(۲)- لهوف، ص ۸۲.
(۳)- شایان ذکر است که آیت الله قاضی طباطبایی رحمه الله در کتابی با عنوان تحقیق در روز اربعین، ضمن پاسخ به تمامی ابهامات، اثبات می کند که کاروان اسرای اهل بیت در روز اربعین سال ۶۱ ه.ق. به کربلا آمده اند.