آیا در تاریخ اسلام، تهاجم فرهنگی وجود داشته است؟

تهاجم فرهنگی، به معنای هجوم بردن یک مجموعة سیاسی یا اقتصادی به بنیانهای فرهنگی یک ملت، به منظور جایگزین کردن فرهنگ خود به جای فرهنگ آن ملّت است.
طبق این تعریف در تهاجم فرهنگی دو هدف مورد نظر است.
۱. بی اعتقاد کردن نسل نو به معتقدات خود;
۲. جایگزینی فرهنگ بیگانه به جای فرهنگ بومی.(فرهنگ و تهاجم فرهنگی، برگرفته از سخنان مقام معظم رهبری، سازمان مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی.)
در قرون اولیه مسلمانان با عمل به آموزههای قرآن و تکیه بر نیروی علمی، فرهنگی و نظامی خود، اگرچه در درون خود دچار انحرافاتی شدند ولی اجازه هیچ گونه تهاجمی را به بیگانگان ندادند، بلکه خود را تا آفریقا و اروپا رسانید; اما در قرن هفتم و پس از آن، با سستی و ضعفی که از خود نشان دادند و با رشد و رونق علمی، که در قرنهای اخیر، در غرب پدید آمد، خود را باخته و مورد انواع تهاجمهای فرهنگی قرار گرفتند. از جمله این تهاجمهاست:
۱. تهاجم فرهنگی مسیحیان برای تصرف اندلس
در تاریخ اسلامی اندلس اسلامی، یعنی اسپانیای فعلی، میخوانیم که مسیحیان برای تصرف آن با کارهای فرهنگی، از قبیل فراهم کردن وسایل عیاشی، وقف باغها و بوستانها برای تهیه شراب، اشاعه روسپیگری و... روح ایمان و اعتقاد را از مسلمانان گرفته و به راحتی بر آن استیلا یافتند.(امدادهای غیبی در زندگانی بشر، شهید مطهری، ص ۴۲، انتشارات صدرا.)
۲. تهاجم فرهنگی غرب به اسلام با رشد علمگرایی
از قرن هیجده میلادی با رونق علمی و صنعتی، که در غرب پدید آمد، غربیها با انواع شیوهها، فرهنگ دینی مسلمانان را در همة نقاط مورد تاخت و تاز قرار دادهاند.