چرا باید بهشت زیر پای مادران باشد؟

در قرآن مجید و روایات، در احسان و نیکی کردن به مادر تأکید بیشتری شده و بعضی از آیات، احساسات و عاطفه انسان را نسبت به مادر به شدت تحریک می کند و به او تذکر می دهد که لزوم شکرگزاری از مادر، این است که او نُه ماه سنگینی تو را تحمّل کرده است.

انسان باید همیشه به یاد داشته باشد که مادر چه سختی هایی را در دوران بارداری تحمّل می کند و در راه حفظ و سلامت او چه فداکاری هایی نموده است.

حضرت مسیح علیه السلام اگر چه بدون پدر تولّد یافت، در مقام برشمردن افتخارات خود، نیکوکاری نسبت به مادر را ذکر می کند، و این خود، دلیل روشنی بر اهمّیت مقام مادر است. خداوند در قرآن از زبان عیسی علیه السلام می فرماید:

وَ بَرّاً بِوالِدَتی وَ لَمْ یجْعَلْنی جَبَّاراً شَقِیاً.[۱]

خداوند مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده و جبّار و شقی قرار نداده است.

گر چه در جهانِ امروز درباره مقام مادر سخن بسیار گفته می شود و حتی در کشور ما روز با شکوهی را به نام روز مادر نامگذاری کرده انده؛ ( بیستم جمادی الثانی، روز ولادت فاطمه زهرا علیهاالسلام.) امّا متأسفانه وضع تمدن ماشینی چنان است که رابطه پدران و مادران را از فرزندان خیلی زود قطع می کند. در معارف اسلامی، اهمّیت فوق العاده ای به مقام مادر داده شده است. حتی در کتاب وسائل بابی به این امر اختصاص داده شده به نام: «باب استحباب الزیاده فی برّ الاُم علی برّ الأب.[۲]

از امام صادق علیه السلام روایت شده است:

جاء رجل الی النبی صلی الله علیه و آله فقال: «یا رسول الله! من أبرّ؟»، قال: «اُمّک»، قال: «ثمَّ من؟»، قال: «اُمُّک»، قال: «ثمّ من؟»، قال: «اُمُّک»، قال: «ثمّ من؟»، قال: أباک.[۳]

مردی خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: «ای رسول خدا! به چه کسی نیکویی کنم؟». فرمود: «به مادرت»، عرض کرد: «بعد از او به چه کسی؟» فرمود: «به مادرت»، بار سوم عرض کرد: «بعد ازاو به چه کسی؟» فرمود: «به مادرت»، در چهارمین بار که این سؤال را تکرار کرد فرمود: به پدرت.

در حدیث دیگری آمده است که جوانی برای شرکت در جهاد، (آنجا که جهاد واجب عینی نبود) نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمد. حضرت به او فرمود:

«الک والدة؟»، قال: «نعم»، قال: فالزمها فانّ الجنّه تحت قدمها.[۴]

[فرمود:] آیا مادری داری؟ عرض کرد: «آری» فرمود: درخدمت مادرت باش که بهشت زیر پای مادران است.

خداوند در قرآن به زحمات فوق العاده مادر اشاره می کند و می فرماید:

وَ وَصَّینَا الاِْنْسانَ بِوالِدَیهِ حَمَلَتْهُ اُمُّهُ وَهْناً عَلی وَهْنٍ.[۵]

این ها بخشی از سفارشات دین درباره والدین مخصوصا مادر است، حال اگر پدر و مادری در برخی وظایفش عمدا یا سهوا کوتاهی کرد آیا منصفانه است که زحمات طاقت فرسای ایشان را فراموش کنیم؟ چطور می شود در مورد مقام مادر تردید کرد حال آنکه فرزند آوری وی به هر دلیلی که باشد منتی است بر سر فرزند که هیچ گاه از عهده ی جبرانش بر نخواهد آمد.بهتر است سعی کنید اگر مشکلی در زندگی دارید واقع گرایانه به آن نگاه کنید و سعی کنید اعمال و رفتارتان مورد رضای خداوند متعال باشد که او هرگز اجر اعمال نیک را ضایع نخواهد کرد.

پی نوشت:
[۱]- سوره مریم ۱۹، آیه ۳۲.
[۲]- وسائل الشیعة، کتاب النکاح، أبواب أحکام الأولاد، باب ۹۴.
[۳]- وسائل الشیعة، کتاب النکاح، أبواب أحکام الأولاد، باب ۹۴، ح ۱.
[۴]- جامع السعادات، ج ۲، ص ۲۶۱.
[۵]- سوره لقمان (۳۱)، آیه ۱۴