سرزمین و چاه برهوت چیست و در کجا واقع شده است؟

واژه «برهوت» در بسیاری از منابع روایی و دینی شیعه و اهل سنت آمده و مصادیق گوناگونی برای آن در نظر گرفته شده است. در ذیل به بررسی برخی از آنها خواهیم پرداخت.

وادی برهوت؛ چاه برهوت
ارباب لغت؛ «برهوت» را وادی معروفی دانسته‌اند[۱] و برخی دیگر؛ علاوه بر معنای سابق، آن‌را نام چاهی نیز دانسته‌اند.[۲]
در روایات نیز به هر دو مورد بالا اشاره شده است:
امام علی(ع): «ارواح مسلمانان در سرچشمه‌اى در بهشت جاى دارند به نام "سَلمى" و ارواح مشرکان در چاهى از آتش به نام بَرَهوت‏».[۳]
امام صادق(ع): «در پشت سرزمین یمن، درّه‌اى است که آن‌را برهوت می‌نامند، و از آن درّه، جز مارهاى سیاه و جغد نگذرد...».[۴]
به نظر می‌رسد که تعبیر «برهوت» هم برای چاه و هم برای وادی وجود داشته و هر کدام از این دو تعبیر، حقیقت خارجی دارند. در برخی از روایات به هر دوی اینها با هم اشاره شده است:
امام علی(ع): «بهترین سرزمین برای مردم، وادی مکه و وادی در هند است ... و بدترین وادی‌ها برای مردم، دو وادی است؛ وادی احقاف و وادی در حضرموت به نام برهوت. بهترین چاه برای انسان‌ها، چاه زمزم است و بدترین چاه برای مردم، چاه برهوت است که ... ارواح کفار در آن‌جا هستند».[۵]

برهوت در این دنیا یا در جهان پس از مرگ
از برخی روایات چنین برمی‌آید که «برهوت» در همین دنیا و بر روی کره زمین قرار گرفته است:
پیامبر اسلام(ص): «بهترین آبی که بر روی زمین قرار می‌گیرد، آب زمزم است ... که در آن سلامتی از بیماری است و بدترین آب بر روی زمین،‌ آب وادی برهوت است». [۶]
امام علی(ع): «آب زمزم، بهترین آب روى زمین است و بدترین آب روى زمین آب برهوت است».[۷]
امام باقر(ع): «خداوند، آتشی در مشرق خلق کرده تا ارواح کفار را در آن نهد؛ شب هنگام، از زقوم آن بخورند و از حمیم آن بنوشند و صبح هنگام، آنها را به وادی برهوت می‌برند که آتش شدید دارد...».[۸]
امام باقر(ع) به یک اعرابى فرمودند: «از پس شما یک وادی است که آن‌را برهوت گویند و جغد و هامّ در آن ساکن‌اند و ارواح مشرکان تا روز قیامت در آن عذاب می‌کشند».[۹]
امام صادق(ع): «پیکرهایى نفرین شده، زیر خاک و در بقعه‌هاى آتش‌اند، و ارواح ناپاک، در وادى برهوت [در حضرموت‏] در چاه گوگرد در ترکیب‌هاى ناپاک و نفرین شده...».[۱۰]
اما بر خلاف این روایات، از برخی دیگر چنین برمی‌آید که برهوت برای جهان پس از مرگ است:
امام علی(ع) فرمودند: «بدترین چاهی که در جهنم وجود دارد، چاه برهوت است که در آن ارواح کفار قرار می‌گیرد».[۱۱]
در این زمینه باید گفت؛ برخلاف ظاهر این روایات، منافاتی میان آنها وجود نداشته و می‌توان هر دو امر را واقعی دانست؛ برهوتی در این دنیا و پشت سرزمین یمن قرار دارد و برهوتی در جهان پس از مرگ که ارواح مردگان کفار در آن شکنجه می‌شود و یا آن‌که توصیفات ارائه شده، جلوه باطنی همان چیزی است که اکنون وجود داشته و به ظاهر قابل رؤیت نیست.
برخی روایات نیز تأییدکننده همین موضوع هستند که ورای آنچه در ظاهر وادی السلام و برهوت می‌بینیم، اموری باطنی وجود دارند که قابل مشاهده برای تمام افراد نیستند:
امام على(ع) فرمودند: «اى پسر نباته! اگر پرده‌ها کنار زده شود، هر آینه ارواح مؤمنان را در این پشت (وادی السلام) خواهید دید که حلقه زده‌اند. به دیدار هم می‌روند و با یکدیگر سخن می‌گویند. در این‌جا روح هر مؤمنى هست و در وادى برهوت‏، جان هر کافرى»‏.[۱۲]
شخصی از امام رضا(ع) در مورد بدترین درّه روى زمین سؤال نمود، و آن‌حضرت فرمود: «درّه‌اى است در یمن به نام برهوت که از درّه‌هاى جهنّم است».[۱۳]
بنابر این روایات؛ همین برهوت زمینی، برهوت پس از مرگ برای کفار می‌باشد، که البته چشم مادی ما از دیدن حقایق و وقایعی که در این سرزمین می‌گذرد بی‌اطلاع است.

پی نوشت:
[۱]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین،‏ ج ۲، ص ۱۰، بیروت، دارالفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.
[۲]. ‏طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج ۲، ص ۱۹۲، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.
[۳]. ثقفی، ابراهیم بن محمد بن سعید بن هلال، الغارات أو الإستنفار و الغارات، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج ۱، ص ۱۱۲، تهران، انجمن آثار ملی، چاپ اول، ۱۳۹۵ق.
[۴]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۸، ص ۲۶۱، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
[۵]. مکی فاکهی، محمد بن اسحاق، أخبار مکة فی قدیم الدهر و حدیثه، ج ۲، ص ۴۱، بیروت، دار خضر، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق؛ حمیری یمانی صنعانی، عبدالرزاق بن همام، المصنف، محقق، اعظمی، حبیب الرحمن، ج ۵، ص ۱۱۵، هند، بیروت، المجلس العلمی، المکتب الإسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
[۶]. أبوالقاسم طبرانی، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، محقق، سلفی، حمدی بن عبدالمجید، ج ۱۱، ص ۹۸، قاهره، مکتبة ابن تیمیة، چاپ دوم،‌ بی‌تا؛ مقدسی، ضیاءالدین محمد بن عبدالواحد، الأحادیث المختارة أو المستخرج من الأحادیث المختارة مما لم یخرجه البخاری و مسلم فی صحیحیهما، ج ۱۳، ص ۸۳، بیروت، دار خضر للطباعة و النشر والتوزیع، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.
[۷]. برقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین،‏ ج ۲، ص ۵۷۳، قم، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۷۱ق.
[۸]. الکافی، ج ‏۳، ص ۲۴۷.
[۹]. طبری آملی، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص ۲۲۹، قم، بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
[۱۰]. عده‌ای از علماء، الأصول الستة عشر، ص ۴۴، قم، دار الشبستری للمطبوعات، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
[۱۱]. الکافی، ج ‏۳، ص ۲۴۶.
[۱۲]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۶، ص ۲۴۳، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
[۱۳]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج ۱، ص ۲۴۴، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق.