آیا تشریع ازدواج موقت برای تأمین هوسرانی است؟

بلاشک ادیان آسمانی عموما بر ضد هوسرانی و هواپرستی قیام کرده اند تا آن جا که این امر در پیروان غالب ادیان به صورت تحمل ریاضت های شاق درآمده است. اسلام نیز هواپرستی را در ردیف بت پرستی قرار داده و آدم ذواق را یعنی کسی که هدفش کامجویی از زنان گوناگون باشد، ملعون معرفی کرده است. منتهی اسلام این امتیاز را دارد که در عین مبارزه با هواپرستی، ریاضت و رهبانیت را مردود می شمارد.

از نظر اسلام تمام غرایز انسان باید در حدود اقتضای طبیعت اشباع گردد. دنیای امروز ظاهرا رسم حرامسراداری را نسخ کرده، اما برای این کار عامل عفاف و تقوای زن را از بین برده، نه عامل ناهمواریهای اجتماعی را؛ یعنی زنان را هر جایی نموده و بزرگترین خدمت را از این راه به مردان هوسران انجام داده است. جامعه غربی کاری کرده که مرد عیاش نیازی به تشکیل حرامسرا با آن همه خرج و زحمت نداشته باشد و بتواند براحتی و باکمترین خرج به هوسرانی خود بپردازد.

امتیاز اسلام از برخی شرایع دیگر به این است که ریاضت و رهبانیت را مردود می‏شمارد، نه اینکه هواپرستی را جایز و مباح می‏داند. از نظر اسلام تمام غرایز (اعم از جنسی و غیره) باید در حدود اقتضاء و احتیاج طبیعت اشباع و ارضاء گردد. اما اسلام اجازه نمی‏دهد که انسان آتش غرایز را دامن بزند و آنها را به شکل یک عطش پایان ناپذیر روحی درآورد. از این رو اگر چیزی رنگ هواپرستی یا ظلم و بی‏عدالتی به خود بگیرد، کافی است که بدانیم مطابق منظور اسلام نیست.

در اسلام آدم «ذوّاق» يعني کسي که هدفش اين است که زنان گوناگون را مورد کامجويي و «چشش» قرار دهد، ملعون و مبغوض خداوند معرفي شده است. جاي ترديد نيست که هدف مقنّن قانون ازدواج موقت اين نبوده است که وسيله عياشي و حرمسراسازي براي مردم هواپرست و وسيله بدبختي و دربدري براي يک زن و يک عده کودک فراهم سازد.

نظام حقوق زن در اسلام ص ۷۷
مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج ‏۱۹، ص: ۷۹