با وجود این همه مومن مشتاق شهادت، چگونه هنوز ۳۱۳ نفر برای ظهور امام زمان (عج) فراهم نشده است؟

فارغ از آنکه آیا تنها شرط ظهور امام جمع شدن این ۳۱۳ نفر است، باید بگوییم تحقق این شرط امر ساده و آسانی نیست. اگر چه جان انسان بزرگترین سرمایه اوست و آماده شدن برای ایثار آن امر پرارجی است، اما یاران امام زمان (عج) باید فراتر از این حالت را داشته باشند.

برای توضیح این امر ذکر روایت ذیل مناسب است:

مامون رقی می گوید: خدمت آقایم، امام صادق(ع) بودم که سهل بن حسن خراسانی وارد شد و به آن حضرت گفت: شما اهل بیت(ع) امامت هستید. چگونه از حق خویش باز ایستاده اید،با این که صد هزار شمشیرزن آماده به رکاب در خدمت شما هستند. آن حضرت فرمود: خراسانی! بنشین! سپس به کنیز خود فرمود:

«حنیفه!» تنور را آتش کن. کنیز تنور را گرم کرد. آن گاه امام فرمود: خراسانی! برخیز و در تنور بنشین! خراسانی گفت: آقای من! مرا با آتش مسوزان و از من بگذر! آن حضرت فرمود: گذشتم. در این حال «هارون مکی » که کفش های خویش را به دست گرفته بود، واردشد و سلام کرد. امام فرمود: کفش های خود را زمین بگذار و داخل تنور بنشین! هارون بدون معطلی وارد تنور شد. امام صادق(ع) باسهل بن حسن خراسانی مشغول صحبت شد. مدتی بعد، امام به اوفرمود: برخیز و به داخل تنور نگاه کن! خراسانی می گوید: برخاستم و به داخل تنور نظر افکندم. هارون در داخل تنور چهارزانو نشسته بود. مدتی بعد او از تنور بیرون آمد و به ما سلام کرد. امام فرمود: در خراسان چند نفر مثل این مرد دارید؟ خراسانی گفت: به خدا قسم! یک نفر هم نیست.

صد هزار شمشیرزنی که در آغاز روایت ذکر شده، کسانی هستند که طبیعتا حاضر بوده اند جانشان را فدا کنند، اما یک نفر از آنها نیز مانند هارون مکی نبود. و خصیصه هارون مکی نیز این بود که ایمان و اعتقادش به امام آنچنان بود که می دانست هر آنچه امام بفرماید لازم است انجام شود. حتی اگر خودش هنوز نتوانسته باشد، لزوم یا صحت آن را بفهمد.

قطعا بر پایی عدل جهانی، نگاهی بسیار نافذ برای درک اقدامات صحیح نیاز دارد که هر کدام باید در زمان مناسب انجام شود، که این نگاه را امام زمان (عج) دارند. اگر رهبر این قیام بخواهد دائم صبر کند تا دیگران نیز به افقی دست بیابند که بتوانند مانند امام حقایق را ببینند، فرصت ها از دست می رود و اقدامات به شکست منتهی می شود و تاریخ اسلام این نکته را فراوان نشان داده است و خسارت های بسیاری از این ناحیه دیده ایم.
از خانه نشینی حضرت علی ع که اکثریت (جز سه یا چهار نفر) نتوانستند صحت تصمیم پیامبر ص را درک کند و با مصلحت اندیشی خود، امت را دچار بدعت و تفرقه کردند تا امروز که ماهها باید خسارت فتنه را بپردازیم تا افراد کم کم ماهیت آن را بیابند و از آن فاصله بگیرند.

البته شاید خصیصه های لازم برای یاری امام در همین حد، تمام نباشد. و قطعا امام به افرادی توانمند نیاز دارند که اراده شان کوهها را جا به جا کند و ماموریتی که به آنها سپرده می شود را با موفقیت انجام دهند. و دچار خستگی و یأس و ... نشوند.
اگر لازم بود بتوانند با عالی ترین منطق روشنگری کنند، یا با نهایت شجاعت و شهامت دشمن را منکوب کنند یا ...

بنابراین آمادگی برای شهادت اگر چه ارزش والایی است اما حد نصاب یاران امام باید بیش از این باشد.