آیا حجاب اجباری سبب نشد ملتی که به زور چادر رو نتوانستند از سرش درآورند، خودش آن را درآورده است؟

پاسخ :
با سلام وتشکر .
بر خلاف تصور شما حجاب از ضروریات قران وسنت است و از لحن آیات و روایات استفاده می شود ، در زمان رسول خدا رعایت حجاب الزامی بوده است، زیرا حجاب از واجبات الهی بود . باید واجبات و حدود و احکام الهی در عصر رسول خدا بیش تر رعایت می‌شد، زیرا که بر امام وحاکم است به این مسایل اهمیت دهد :
«لیس على الامام إلاّ ما حُمّلَ من أمر ربّه... والاحیاء للسنّة؛(۱) جز آن چه پروردگار بر عهده امام گذارده است... و زنده کردن سنت‌ها وظیفه ای ندارد».
در جای دیگر، یکی از وظایف مهم حاکم و رهبر امر به معروف و نهی از منکر و اقامه حدود الهی بیان شده است: .(۲) روشن است که بی حجابی، از منکرات اسلام است که باید از آن نهی شود . در صورت وجود چنین مسئله ای حضرت رسول (ص) این وظیفه را بهتر انجام می داد. افزون بر اینکه در عصر حضرت رعایت پوشش مورد توجه توده مَردم(اعم از مسلمان و غیر مسلمان) بود . مانند این عصر بی حجابی و بدحجابی رایج نبود. حتی اقلیت های دینی باید حجاب را رعایت نمایند چون حجاب امر فردی مانند نماز و روزه نیست بلکه امری اجتماعی است که رعایت نکردن آن به عفت عمومی جامعه لطمه وارد می کند. در سوره احزاب دستور کلی در باره حجاب آمده است که همگان ملزم به رعایت آن بودند :
«ای پیامبر! به همسران و دختران خویش و بانوان با ایمان بگو که روپوش خود را برگیرند تا به عفاف و حریت شناخته شوند و مورد آزار و تعرض هوسرانان قرار نگیرند و خداوند، آمرزنده و مهربان است» (۳)
پیامبر و معصومین (ع) علاوه بر تاکیداتی که بر رعایت حجاب داشته اند، با ارائه دستورعمل هایی، جامعه اسلامی را به سوی تهذیب و پاکی، رهنمون گشته اند مثلا روزی اسما - که خواهر زن پیامبر بود-، با جامه بدن نما و نازکی به خانه پیامبر آمد. پیامبر، روی خود را از او برگرداند و فرمود:
«ای اسما، وقتی زن به حد بلوغ رسید، نباید جایی از بدن و اندامش دیده شود، مگر صورت و دست ها» (۴)چون رعایت حجاب و حفظ عفت عمومی جامعه حکم قطعی اسلامی است و قرآن به صراحت آن را بیان می‌کند ،همچنین مفاسدی در پی بی حجابی به وجود می آید، منطق و عقل حکم می‌کند که باید با بی حجابی به صورت مناسب و مدبرانه و عاقلانه برخورد شود.
پی‌نوشت‌ها:
۱. نهج البلاغه، خطبه ۱۰۵.
۲. بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۴۱.
۳. احزاب(۳۳) آیه ۵۹.
۴. سنن ابی داود، ج۲، ص۳۸۳،

پاسخ :
باسلام وتشکر
پوشش اسلامی از احکام ضروری اسلام است، زیرا اصل قانون حجاب اسلامی صرفاً از ضروریات فقه نیست، بلکه از ضروریات دین مبین اسلام است، چه این که نص صریح قرآن بر آن گواهی می‏دهد، و آن گونه که برخی توهّم کرده‏اند تنها ظهور برخی از آیات دلیل بر وجوب حجاب نیست تا جایی برای اختلاف برداشت باشد. بنابراین هیچ مسلمانی نمی‏تواند در ضرورت حجاب تردید کند، زیرا هم قرآن مجید به آن تصریح کرده و هم روایات بسیاری بر وجوب آن گواهی میدهد. به همین جهت فقیهان شیعه و سنی، به اتفاق به آن فتوا داده‏اند. همان طوری که نماز و روزه به دوران خاصی اختصاص ندارد، دستور پوشش نیز، چنین است و ادعای عصری بودن آن، غیر کارشناسانه می‏باشد.
خداوند متعال در آیه ۳۰ سوره نور نخست به مردان مسلمان و سپس در آیه بعد به زنان مسلمان فرمان می‏دهد از چشم چرانی اجتناب کنند و در رعایت پوشش بدن از نامحرمان کوشا باشند:
«قل للمؤمنین یغضوا من أبصارهم و یحفظوا فروجهم ذلک أزکی لهم انّ اللَّه خبیر بما یصنعون؛ ای پیامبر! به مردان مؤمن بگو: دیدگان خود را فرو خوابانند و عفت پیشه ساخته و دامن خود را از نگاه نامحرمان بپوشانند. این کار برای پاکی و پاکیزگی شان بهتر است و خداوند به آن چه می‏کنند آگاه است».
«غضّ» در لغت عرب چنان که مرحوم طبرسی در مجمع البیان(۱) و راغب اصفهانی در مفرّدات گفته‏اند، به معنای کاستن است و «غض بصر» یعنی کاهش دادن نگاه، نه بستن چشم. البته متعلّق این فعل و این که از چه چیز چشمان خود را فرو بندند، ذکر نشده است، اما با توجه به سیاق آیات، به ویژه آیه بعد روشن می‏گردد مقصود آن است که خیره خیره زنان نامحرم را تماشا نکنند و از چشم چرانی بپرهیزند.( ۲)
گذشته از این باید توجه داشت حجاب دو فلسفه اساسی دارد که با یکدیگر ارتباط دارند: یکی محافظت زن در برابر طمع ‏ورزی‏های هوس‏بازان و دیگری پیشگیری از تحریکات شهوانی خارج از قوانين الهی و تأمین سلامت و بهداشت معنوی جامعه. حجاب با چنین نقش مهم و اساسی، پیامی قاطع و کوبنده با خود دارد، و آن، این که در برابر همه مردان اجنبی نوعی هشدار و اعلام «دور باش!» می‏دهد. اگر فرد بداند. چرا باید حجاب خویش را کامل رعایت کند و توجه به حجاب و سایر مسائل شرعی چه آثار و برکاتی در زندگی دنیا و آخرت او دارد و سستی در آنها چه عواقب و نتایجی خواهد داشت، قطعا آنها را ترک نخواهد کرد.
۱-مجمع البیان فی تفسیر القرآن، طبرسی، ج ۷ - ۸، ص ۲۱۶.
.۲- مجموعه آثار شهید مطهری، ج ۱۹، ص ۴۷۵.