اجبار در حجاب چرا؟

روشن است که تمام جوامع كم و بیش محدودیت هایی را بر اساس اصول و موازین حقوقی و اخلاقی آن جامعه وضع می‌كنند و جامعه آزاد مطلق نداریم. حتی در جامعه غربی امروز كه خود را به عنوان جامعه باز و آزاد معرفی می‌كند، محدودیت‌هایی وجود دارد. محدودیت‌های آن جامعه بر اساس اصول خاصی كه خود تعریف می‌كنند اعمال می‌شود.
حتی در برخی از آن جوامع مشاهده می‌شود كه برای نوع پوشش مردان و زنان نیز محدودیت‌های قانونی وضع شده است، یا مثلاً اگر خوردن مشروبات الكلی را آزاد می‌دانند، در هنگام رانندگی شخص را جریمه كرده و ممانعت به عمل می‌آورند. این مسئله در جامعه دینی نیز وجود دارد، با این تفاوت كه در جامعه دینی احترام به قوانین دینی و مراعات آن كه جنبه علنی و اجتماعی دارند، نیز مد نظر قرار می‌گیرد. بدیهی است كسانی كه در یك جامعه دینی زندگی می‌كنند باید احترام ارزش‌های دینی را داشته باشند و گناهان علنی را انجام ندهند، اگر چه اصلاً مسلمان نباشند یا اعتقاد هم نداشته باشند. چنین شخصی در اعتقاد و باور داشتن یا نداشتن آزاد است و جوابگوی اعتقاد و اعمال و تكالیف خود در نزد خدا است، اما مراعات و احترام به قوانین اجتماعی و در مسئله ای مانند حجاب، حفظ عفت عمومی در جامعه دینی لازم است.
مسئله حفظ عفت عمومی و تعادل اخلاقی جامعه به عنوان یك حق انسانی و هنجار اجتماعی شناخته می‌شود. و آزاد بودن شخص در نوع پوشش ممكن است موجب به هم خوردن تعادل اخلاقی جامعه، گسترش محرك غریزه جنسی و فساد اخلاقی، ایجاد آسیب‌های روانی و اجتماعی و تزلزل در بنیان‌های اجتماع مانند خانواده گردد.
در چنین شرایطی این مسئله از یك موضوع شخصی خارج شده و یك موضوع اجتماعی تلقی می‌شود. بدیهی است كه در چنین صورتی در هر جامعه‌ای، آزادی‌های فردی به جهت منافع اجتماعی محدود می‌شود و این موضوع در هر جامعه‌ای وجود دارد.
در جوامع غربی نیز بسیاری از موارد به عنوان مصلحت‌های اجتماعی تصور شده و به جهت آنها آزادی‌های فردی محدود می‌شود.
زنی كه بدون پوشش كامل یا با پوشش برهنه‌نما و اغواگرانه در جامعه حضور پیدا می‌كند، خودش گناه كرده و نهی از منكر او نیز واجب است و نبابد اجازه گناه كردن آشكار و علنی به او داد، زیرا او آزادی و امنیت روحی و روانی اجتماع بخصوص مردان جوان را خدشه‌دار كرده و عفت اجتماعی را نیز خدشه‌دار نموده است.

یا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِأَزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنینَ یُدْنینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلاَبِیبِهِنَّ ذلِكَ أَدْنى‏ أَنْ یُعْرَفْنَ فَلا یُؤْذَیْنَ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحیماً (احزاب/۵۹) اى پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: «جلبابها [روسرى‏هاى بلند] خود را بر خویش فروافكنند، این كار براى اینكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است (و اگر تا كنون خطا و كوتاهى از آنها سر زده توبه كنند) خداوند همواره آمرزنده رحیم است.
بدیهی است كه جوانان اجتماع باید از سلامت روحی و اجتماعی بهره‌مند باشند و محیط جامعه برای آنان محیط سالم و عفیفی باشد و هنگام حضور اجتماعی عوامل فریب و انحراف و گناه آنان را احاطه نكند و این وظیفه حكومت است كه این امنیت را فراهم آورد و حضور اغواگرانه زنان را ممنوع سازد و رعایت پوشش متین و موقر را برای حضور اجتماعی لازم بشمرد.

البته برای سالم ماندن جامعه، وظیفه منحصر به زنان نیست. و مردان نیز وظایفی درباره حفظ دیدگان خود دارند:
قُلْ لِلْمُؤْمِنینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ أَزْكى‏ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبیرٌ بِما یَصْنَعُونَ (نور/۳۰) به مؤمنان بگو چشمهاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فروگیرند، و عفاف خود را حفظ كنند این براى آنان پاكیزه‏تر است خداوند از آنچه انجام مى‏دهید آگاه است.

و نباید مساله را یک جانبه دید. بلکه برای حفظ عفت جامعه باید تمام افراد جامعه را نسبت به آن مکلف کرد. و شرایط تکلیف را به گونه ای دید که امکان انجام آن سنگین نباشد. اگر بخواهیم فقط مردان را مکلف به حفظ نگاه کنیم و زنان را در هر نوع جلوه گری ای آزاد بگذاریم ، مثل این است که کسی را با فشار از لبه پشت بام به سمت پایین هل بدهیم و بگوییم که خودش وظیفه حفظ جانش را دارد و به دیگران ربطی ندارد!
با حفظ عفت در جامعه، طبیعی است که حضور زن و مرد در جامعه، حضور جنسیتی نبوده و آن ها به عنوان یک انسان در جامعه حاضر می شوند و در نتیجه آن، نیازهای جنسیتی انسان به شکل متعادل در محیط خانواده قرار داده می شود و از اینکه تمام استعدادهای انسان، قربانی شهواتش شود، جلوگیری می شود.
روشن است که با این اقدام، مجال تنوع طلبی مردان تا حد بسیاری از بین می رود و زنان نیز از این فایده بهره مند می شوند و در جامعه ای زندگی می کنند که در کانون خانواده آن عشق وجود دارد و مردان به همسران خویش، راضی و خشنود هستند.
و تجربه غرب در این مسائل پیش روی هر عاقلی است که با دیدگان باز، اشتباه را ترک کند.