هر كدام از ائمه ى اطهار - عليهم السلام مانند پدر مهربان نسبت به اولادش مى باشد

آیت الله العظمی بهجت  رحمه الله علیه:

آقايى از مدرسين مى گفت : هر وقت ابتلا و هم و حزنى در نجف به من دست مى داد، غسل و طهارت مى نمودم و به حرم مى رفتم .گويا به حضرت امير - عليه السلام - پناه مى بردم ، و براى ابتلا و هم و حزن من راه چاره و علاجى مشخص مى شد! حضرت اميرالمؤ منين و نيز هر كدام از ائمه ى اطهار - عليهم السلام - نسبت به قاصدين و مجاورين و زائرين مانند پدر مهربان نسبت به اولادش مى باشد. آقاى ديگرى مى گفت : هر وقت گرفتار و مهموم و مغموم مى شوم ، در ايوان طلاى حضرت اميرالمؤ منين - عليه السلام - مى نشينم و به بارگاه آن حضرت نگاه مى كنم و هم و غم و يا گرفتارى ام رفع مى شود! در توسلات به حضرات معصومين - عليهم السلام به بعضى نقدا چيزى مى رسد و گرفتارى آن ها رفع مى شود، ولى بعضى ديگر بدون اين كه به آن ها چيزى برسد آسوده مى شوند و با خيال راحت بر مى گردند. آقاى ديگرى مى گفت : مدت ها به فقر و گرفتارى مبتلا بودم ، چهل روز به امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشريف - متوسل شدم و به آن حضرت عريضه نوشتم و در آب جارى انداختم ، روز آخر صدايى شنيدم كه مرا با نام و نام پدر خواند و گفت : خيال مى كنيد ما از حال شما مطلع نيستيم !بدون اين كه چيزى بدهد . آن صدا، سوز دل مرا آرام كرد، مثل اين كه آب روى آتش بريزند

.

در محضر آیت الله العظمی بهجت ،ج۱،ص۳۳۰.