چرا میگویند خواندن سوره فجر برای نزدیک شدن به امام حسین(ع) تاثیر دارد؟

قبل از بیان مطالبی پیرامون ارتباط سوره فجر با امام حسین(ع)،بیان نکته ای مناسب است:

  در روایات برای تلاوت هر سوره ای از سوره های قرآن فضیلت هایی ذکر شده است،نکته قابل توجه این است که این پاداش و فضیلت از آن کسانى است که تلاوت آن را مقدمه اى براى اصلاح خویش و خودسازى قرار دهند.

اما در مورد سوره فجر در روایات این سوره به امام حسین(ع) منتسب است. معرفى این سوره به عنوان سوره حسین بن على (علیه السلام ) ممکن است به خاطر این باشد که مصداق روشن «نفس ‍ مطمئنه » که در آخرین آیات این سوره مخاطب واقع شده حسین بن على (علیه السلام ) است.

امام صادق ( ع ) به اصحاب خود فرمود: سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود قرائت کنید که این سوره به حضرت امام حسین اختصاص دارد... مقصود از نفس مطمئنه آن حضرت و شیعیان او است ». (۱)

در توجیه و تحلیل تطبیق سوره مذکور بر امام(ع) گفته شده است: «ائمه معصومین(علیهم السلام) از این جهت این سوره را سوره حسین(ع) نامیده اند که قیام و شهادت آن حضرت در تاریکی طغیان مانند طلوع فجر، منشا حیات و حرکت گردید. خون پاک او و یارانش به زمین ریخت و نفوس مطمئنه آنها با فرمان «ارجعی» و با خشنودی به سوی پروردگار شتافت ... تا از این الهام و جوشش، نور حق در میان تاریکی‌ها بدرخشد و راه حیات با عزت باز شود و پایه های ظلم و طغیان بی پایه گردد و طاغیان را دچار خشم و نفرین کند .»(۲) البته در این سوره آیه «و لیالی عشر» است که باز به آن حضرت مرتبط است.

  در روایت آمده است:إقرءوا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم فإنها سورة الحسین ابن علی علیهما السلام من قرئها کان مع الحسین علیه السلام یوم القیامة فی درجته من الجنة إن الله عزیز حکیم(۳)؛ سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب تان بخوانید، زیرا این سوره ، سوره حسین بن علی علیهما السلام می باشد . هر کس این سوره را بخواند ،روز قیامت با امام حسین و در درجه ایشان از بهشت می باشد . خدا شکست ناپذیر و حکیم است .

نکته مهمی که باید بدان توجه داشته باشیم این است که صرف خواندن این سوره نمی تواند ما را به آن آثاری که در روایات برای تلاوت این سوره بیان شده است، برساند، آنچه تأثیرگذار خواهد بود تلاوت همراه با عمل بر طبق دستورات خداوند و پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) است.

پی نوشت ها:

۱. بحارالانوار، ج۲۴، ص ۹۳.
۲. پرتوی از قرآن،‌سید محمود طالقانی، ج۴، ص ۶۷، با تلخیص.
۳. العروسی الحویزی، تفسیر نورالثقلین، انتشارات معارف اسلامی، قم ، ج۵ ،ص۵۷۱ .