امام زمان (عج) در زمان غیبت، چگونه از دین حفاظت می کنند؟

امیر المومنین (ع) می فرمایند: اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ بَيِّنَاتُهُ [۱] زمين هيچ گاه از حجّت الهى خالى نيست، كه براى خدا با برهان روشن قيام كند، يا آشكار و شناخته شده، يا بيمناك و پنهان، تا حجّت خدا باطل نشود، و نشانه‏ هايشان از ميان نرود.
بنا بر این سخن، حتی کسی که پنهان نیز باشد، می تواند حجت الهی بوده و حافظ بینات باشد. اما طبیعتا شیوه عمل آن کسی که از دیدگان پنهان است، با شیوه کسی که آشکار و مشهور است، فرق می کند.

کما اینکه درباره چگونه استفاده جامعه از امام زمان (عج) گفته شده است:

روای می گوید به حضرت صادق عليه السّلام عرض كردم: چگونه مردم از حجت غائب و مستور بهره ‏مند مي شوند و استفاده مى‏ برند؟
فرمود: همان طورى كه از خورشيد بهره مي برند هنگامى كه در پس پرده هاى ابر پنهان است. [۲]

برای درک روشن تر مساله نمونه ای تاریخی ذکر می کنیم.

يكى از روستائيان بحضور شيخ آمده سؤال كرد هر گاه زن آبستنى كه بچه رحمش زنده باشد و خود آن زن بميرد مى‏ توان پهلوى او را شكافت و آن بچه را بيرون آورد يا او را با همان بچه بايد دفن كرد؟ شيخ پاسخ داد او را با همان بچه دفن كنند. آن مرد پذيرفته بيرون رفت در راه سوارى با كمال عجله خود را بوى رسانيد كه شيخ مى‏ گويد: شكم مادر را شكافته بچه را بيرون آوريد آنگاه زن را بخاك سپاريد نامبرده بمحل خود رفته و بدستور ثانوى عمل كرد پس از چندى شيخ را از اين پيش‏ آمد اطلاع دادند گفت من كسى را بچنين كارى مأمور نداشتم و او حضرت ولى عصر ع بوده الحال كه در فتاواى شرعيه خطا مى‏ كنم ديگر فتوا نمى ‏دهم به همين مناسبت بخانه نشست و درب فتوا را بروى خود بست تا آنكه توقيعى باين مضمون شرف صدور يافت «بر شما لازم است فتوا بدهيد و بر ماست كه شما را از خطاكارى نگهدارى كنيم» شيخ بار ديگر به مسند فتوا نشست. [۳]

بنابراین امام زمان از طریق نائبان و کسانی که لیاقت جانشینی ایشان را دارند، مطالب لازم و ضروری را برای جامعه بیان می کنند. و در ملاقات علمای پرهیزکار با امام زمان (عج) شکی وجود ندارد. البته شاید در بعضی مواقع نیز، مطالبی از طریق القاء در دل علماء تعقیب شود. که این نوع از سنخ ولایت تکوینی می باشد. که یکی از شئون امام است.

پی نوشت:
[۱]: نهج البلاغه، کلمات قصار ۱۴۷
[۲]:بحار الأنوار، ج‏۲۳، ص ۶
[۳]:ترجمه الارشاد، ساعدی خراسانی، ص ۴