چرا شیعیان نماز ظهروعصر- مغرب وعشا را باهم میخوانند؟ آیا سیره معصومین این روش را تایید می کند؟

سلام
در ابتدا باید اشاره شود که در این مسله جای برای بحث عقلی نیست ؛ و شیعیان بر اساس دلایل نقلی یعنی روایات اهلبیت نماز ها را در اوقات معین خود می خوانند ، اما وسعت وقت برخی از نمازها این اختیار را به ما می دهد که برخی نمازها را در کنار هم بخوانیم ؛ بد نیست ابتدا نگاه فقهی شیعه در وقت صحیح نمازها را بشناسیم .
‌اول وقت نماز ظهر زمانی است که ظهر شرعی محقق شود . ظهر شرعى زمان مایل شدن خورشید از وسط آسمان به سوى مغرب است . برای تعیین آن می توان از شاخص استفاده کرد؛ یعنی اگر چوب یا چیزى مانند آن را، راست در زمین هموار فرو برند، صبح که خورشید بیرون مى‏آید، سایه آن به طرف مغرب مى‏افتد . هر چه آفتاب بالا مى‏آید، این‏ سایه کم مى‏شود . در شهرهاى ما در اول ظهر شرعى به آخرین درجه کمى مى‏رسد . ظهر که گذشت، سایه آن به طرف مشرق برمى‏گردد . هر چه خورشید رو به مغرب مى‏رود، سایه زیادتر مى‏شود. بنا بر این وقتى سایه به آخرین درجه کمى رسید و دو مرتبه رو به زیاد شدن گذاشت، معلوم مى‏شود ظهر شرعى شده و اول وقت نماز ظهر است. (۱)
اول وقت مشترک برای خواندن نماز عصر بعد از خواندن نماز ظهر است.
اول مغرب شرعی زمانی است که سرخی طرف مشرق - که بعد از غروب آفتاب پیدا می شود - از بین برود. (۲) اول وقت مشترک برای خواندن نماز عشا بعد از گذشتن از مغرب به اندازه یک نماز سه رکعتی است، یعنی بعد از خواندن نماز مغرب ، وقت مشترک برای خواندن نماز عشا شروع می شود. و وقت اختصاصی نماز عشا به اندازه خواندن یک نماز چهار رکعتی به نصف شب است.
اول وقت نماز صبح ، طلوع فجر صادق است، یعنی نزدیک اذان صبح از طرف مشرق سفیده ای رو به بالا حرکت می کند که آن را فجر اول گویند . موقعی که آن سفیده پهن شد، فجر دوم و اول وقت نماز صبح است. (۳)
بهتر آن است که نماز های یومیه هر کدام در اول وقت فضیلت خود خوانده شود.
وقت فضیلت نماز ظهر از اول ظهر است تا زمانی که سایه «شاخص» (یعنی چوب یا چیز دیگری که برای معیّن کردن ظهر به زمین فرو می برند) به اندازه خود شاخص به طرف مشرق برسد . وقت فضیلت عصر بعد از تمام شدن وقت فضیلت ظهر یعنی از زمانی که سایه شاخص به اندازه خودش برسد، تا زمانی که سایه شاخص به اندازه دو برابر خود شاخص برسد می باشد . و وقت اختصاصی نماز عصر هنگامی است که به اندازه چهار رکعت نماز به هنگام غروب باقی مانده باشد.
وقت فضیلت مغرب از اول مغرب است تا زمانی که سرخى طرف مغرب - که بعد از غروب کردن آفتاب در آسمان پیدا مى شود - از بین برود.
وقت فضیلت نماز عشا از زمان برطرف شدن سرخی مغرب است تا زمانی که ثلث از شب بگذرد؛ یعنی یک سوم شب برود و دو سوم آن باقی بماند.
وقت فضیلت نماز صبح از طلوع فجر صادق است تا زمانی که سرخی در طرف مشرق پیدا شود. (۴) بنا بر این شیعیان نماز هایشان را در پنج وقت می خوانند ، ولی به صورتی که بیان شد و این رویکرد نیز بر اساس آموزه ها و روایات اهلبیت است .
گفتنی است که: جمع کردن بین نمازها نزد شیعه واجب نیست، بلکه جدا خواندن و فاصله انداختن بین نمازهای واجب و خواندن آن در وقت خاص دارای فضلیت بیش تری است، اما خواندن آن ها به صورت جمع نیز جایز است و اشکالی ایجاد نمی کند،
بنا بر این جای بحث و گفتگو در این نیست که اقامه نماز در پنج وقت ( صبح ، ظهر ، هنگام عصر ، هنگام مغرب و هنگام شب ) و ادای هر نماز در وقت فضیلت ، شیوه پیامبر و پیشوایان دیگر و عموم مسلمانان صدر اسلام بوده ، آنان غالباً پنج نماز را در پنج وقت می‌خواندند.
آیا «تفریق» و فاصله افکندن میان نمازها چنان که بسیاری از فقهای اهل تسنّن قائل هستند ، واجب است ، یا این که امری است مستحبّ و بسان سایر مستحبّات که انسان در فعل و ترک آن مختار است و اجباری بر یک طرف در کار نیست ؟
دانشمندان شیعه به پیروی از احادیثی که از عمل پیامبر حکایت می‌کند و از روایاتی که از پیشوایان بزرگ اسلام رسیده است و به پیروی از ظواهر آیات قرآن، در تمام اعصار اسلام،‌ تفریق میان نمازها را مستحبّ دانسته و به مردم می‌گفتند که فاصله انداختن میان نمازها و اقامة هر نمازی در وقت فضیلت خود مستحبّ و افضل است . در عین حال می‌توان این مستحب را ترک نمود و معنی مستحب هم همین است. پی نوشت:
۱. توضیح المسائل (محشى امام الخمینی)، ج‏۱، م ۷۲۹ ،ص۴۳۲ ،نشر انتشارات اسلامی ،قم۱۳۸۴ ش .
۲. همان ،م ۷۳۵ ، ص ۴۳۲ .
۳. همان، م ۷۴۱ ، ص ۴۲۹ .
۴. سید کاظم طباطبایی العروة الوثقی ، ج ۲ ، ص ۲۴۸ ، نشر موسسه اسلامی ، قم ۱۴۲۱ .