آیا ساخت بنا بر روی قبور اشکالی دارد؟

مرام و مسلک همه مسلمانان، با ساخت بنا بر روی قبور سازگار بوده و هیچ گروهی از مسلمانان، آن را زشت نشمرده اند. بلکه به آن اقدام کرده اند، مثل:

‏ ۱ - بناى حجره شریف نبوى.
‏ ۲ - قبور ائمه بقیع که در سال ۱۳۴۵ ه' ق به دست وهابیان تخریب گردید.
‏ ۳ - قبر ابراهیم، فرزند رسول ‏اللّه (ص) در خانه محمدبن زیدبن على بود و به دست وهابیان تخریب گردید.
‏ ۴ - بناى مسجد، روى قبر حمزه( ع ). در اوایل قرن دوم هجرى که به دست وهابیان تخریب گردید.
‏ ۵ - بناى قبر سعد بن معاذ - این قبر در منزل ابن افلح بود و در زمان عمربن عبدالعزیز بر روى آن گنبد ساختند.[۱]
‏ ۶ - بنا بر روى قبر باهلى (سال ۲۷۵ ه' .) در بصره.[۲]
‏ ۷ - بنا بر روى قبر امیر مؤمنان حضرت على‏ بن ابى طالب ( ع ) در قرن دوم.[۳]
‏ ۸ - بنا بر روى قبر سلمان فارسى.[۴]
‏ ۹ - بنا بر روى قبر ابوعوانه (سال ۳۱۶ ه).[۵]
خلاصه، سیره مسلمین؛ چه شیعه و چه سنى بر این بوده است که بر قبور بزرگان دین حرم و بارگاه بسازند و این سیره در تمام بلاد اسلامى همچنان ادامه دارد. قبور ائمه اطهار(ع) در نجف و کربلا و کاظمین و سامرا و مشهد و قبور بزرگان اهل سنت؛ ابو حنیفه و عبدالقادر در بغداد و بخارى در سمرقند و . . . شاهد بر مدّعى است، تنها وهابیان هستند که در حجاز با این سیره مسلمین به مخالفت برخاسته‌‏اند.
حتی در ادیان گذشته نیز این رسم جاری بوده است. آیت الله سبحانی در پیامی به مناسبت سالروز تخریب قبرستان بقیع می فرمایند:  «رسم خردمندان جهان، حتی رسم پیروان شرایع پیشین این بود که قبور بزرگان و پیامبران را تکریم نموده و با ساختن بنا بر قبور آنان، ادای احترام می‌کردند و هم اکنون قبر خلیل الرحمن در فلسطین اشغالی، و قبور دیگر پیامبران و اوصیای آنان در کشورهای اردن و سوریه و مصر و عراق گواه این مطلب است.»[۶]

اما حزب سیاسی وهابیت، سعی در نابودی آثار مذهبی و بیوت ذکر دارد «فی‏ بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْكَرَ فیهَا اسْمُهُ [نور/۳۶] آن نور در خانه‏ هایى است كه خدا رخصت داد ارجمندش دارند و نامش در آنجا یاد شود» و برای این اقدام خبیثانه خود دلایلی نیز می تراشد، در حالی که ساخت بنا برای مقبره مردگان، به طور واضح در قرآن آمده است. آنجا که سخن از اصحاب کهف است و در نهایت برای آنها بنایی می سازند:
«فَقالُوا ابْنُوا عَلَیْهِمْ بُنْیاناً رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ قالَ الَّذینَ غَلَبُوا عَلى‏ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیْهِمْ مَسْجِداً[کهف/۲۱] (اما مؤمنان یعنى) كسانى كه بر كار آنها غالب بودند گفتند: ما بر اجساد آنان مسجدى بنا خواهیم كرد (تا یادگار جاویدان آنها باشد)»

حزب سیاسی ای که با کمک تسلیحاتی انگلیس بر روی کار آمد، علاوه بر کشتار مسلمانان و تکفیر آنها، و حمله به حرم امن الهی، بناهای مزار بزرگان را نیز تخریب کرده و جنایات خود را به نهایت رسانده؛ در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نموده، و به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم – صلی الله علیه و آله و سلم – قبور زنان آن حضرت، قبر ام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس – علیه السلام – و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق – علیه السلام –  و بسیاری قبور دیگر پرداختند. در حالی که این کار هیچ توجیه مقبولی ندارد.

در پایان حدیثی از پیامبر (ص) خطاب به حضرت علی (ع) درباره زیارت و عمارت قبور ایشان تقدیم می کنم:
« پیامبر (ص) به على بن ابى طالب علیه السّلام فرمود: بخدا سوگند كشته می‌شوید در زمین عراق و در آنجا دفن مى‌‏شوید عرض كردم یا رسول اللَّه پاداش زیارت قبرهاى ما چیست هر كس آنها را آباد كند جزایش چیست؟
سپس بمن فرمود: اى ابا الحسن همانا خداى تعالى قبر تو و قبرهاى فرزندانت را بقعه‌‏اى از بقعه‏‌ها و میدان‏هاى بهشت قرار داده و خدا دل‏هائى را از آفریدگان و برگزیدگانش قرار داده كه به سوى شما میل میكنند و در باره شما اذیت و آزارها را تحمل میكنند سپس قبرهاى شما را آباد می‌كنند بواسطه نزدیكى آنان بخداوند جل و علا و دوستى براى رسول خدا یا على اینان ویژگان و مخصوصین بشفاعت منند و اینان فردا در بهشت مرا زیارت می‌كنند.
اى على هر كس شما را زیارت كند ثوابش برابر است با ثواب هفتاد حج بعد از حجة الاسلام هنگامى كه از زیارت بر می‌گردد از گناهانش بیرون آید مانند روزى كه از مادر متولد شده پس اینان را مژده بده و مژده ده كه ایشان از دوستان تواند در بهشتى كه نه چشمى دیده و نه گوشى شنیده و نه بدل بشرى خطور كرده و گروهى از مردم زائران قبرهاى شما را سرزنش می‌كنند آنچنان كه زن زناكار را بزنایش سرزنش می‌نمایند اینان بدترین امت منند شفاعت من باینان نمی‌رسد و بر حوض من وارد نمی‌شوند.[۷]

[۱]. وفاء الوفا، ج‏۲، ص‏۵۴۵.
[۲]. سیر اعلام النبلاء، ج‏۱۳، ص‏۲۸۵.
[۳]. موسوعه العتبات ۶، ۹۷.
[۴]. تاریخ بغداد، ج‏۱ ، ص‏۱۶۳.
[۵]. سیر اعلام النبلاء ، ج‏۱۴ ، ص‏۴۱۹.
[۶]. مركز خبر حوزه
[۷]. إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏۲، ص: ۴۴۱.