آیا انقلاب کردیم تا به جای دستبوسی شاه، دست آخوندها و امام را ببوسیم؟

کار پاکان را قیاس از خود مگیر / گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

اولا: فروکاستن اهداف انقلابی که دین را در جهان احیاء نمود، و مدل نه شرقی و نه غربی را تاسیس نمود، به رهایی از دست بوسی شاه، خود یک جفاست.

ثانیا: مقایسه شخص متکبر و مغروری چون شاه، با شخصیت عزیز و متواضعی چون امام، بسیار عجیب است.

شاه شخصی شیفته تملق و چاپلوسی بود که به عنوان نمونه یکی از دهها هزار، هرمز قریب از مدیر‌کل های وزارت دربار در نامه خود به او می‌نویسد: مراتب پرستش چاکرانه مرا به خاک پای مبارک بندگان اعلیحضرت همایون شاهنشاه تقدیم [می‌کنم.] پای مبارک علیاحضرت ملکه و والاحضرت شاهدخت شهناز را با کمال احترام می‌بوسم. و شاه نیز حتی به دست بوسی راضی نشده و زیر دستانش ناگزیر به پابوسی او بودند.

اما امام خمینی (ره) کسی بود که مکرر خود را خادم ملت معرفی می کرد، از جمله فرموده اند:

من با مردم ايران برادر هستم و خود را خادم و سرباز آنان مى‏دانم. (صحيفه امام، ج‏۵، ص ۳۵۴) من خادم شما هستم، من خادم ملت شما هستم. من آمده‏ام كه بزرگوارى شما را حفظ كنم. (صحيفه امام، ج‏۶ ،ص۴۹) من خدمتگزار شما هستم. من مى‏خواهم كه شما عزيز باشيد. من خدمتگزار ملت هستم. من مى‏خواهم ملت اسلام سربلند باشد، مستقل باشد (صحيفه امام، ج‏۶، ص: ۵۲)

کما اینکه تواضع و فروتنی ایشان در جای جای زندگی شان و کلماتشان دیده و شنیده شده است. ( اين جانب از دور دست و بازوى قدرتمند شما را كه دست خداوند بالاى آن است مى‏بوسم و بر اين بوسه افتخار مى‏كنم. صحيفه امام، ج‏۱۶، ص: ۱۴۳) و...

ثالثا: آنان که دست امام را می بوسیدند با نهایت عشق و علاقه این کار را می کردند. و از این کارشان تقرب به پیامبر مکرم اسلام (ص) را می جستند که در حدیث آمده است:  سر و دست كسي را نبايد بوسيد به جز رسول خدا ص, يا كسي كه با بوسيدن سر و دست او رسول خدا ـ صلّي عليه و آله ـ قصد شود. (الكافي ، ج‏۲، ص: ۱۸۵) اما آیا دست بوسی شاه، جز برای دنیا بوده است و آیا کسی می تواند تصور کند، بوسیدن دست شاه اسلام ستیز، تقرب به رسول خدا (ص) بوده است؟

رابعا: کسی که احوال شخصی امام در همان زمان دست بوسی ها را بنگرد، متوجه می شود با توجه به بیماری و ضعف جسمانی ایشان، همان نشستن جهت ملاقات و ... برای ایشان بسیار سخت بوده است و ایشان جز برای انجام وظیفه خود در ملاقات و پاسخ به عواطف مردم و ... این کار را نمی کرده اند.

خامسا: بعضی از امور مذموم در موقعیت خاص، ممدوح می شوند. و باید شرایط را درک کرد. پیامبر مکرم اسلام (ص) وقتی پس از صلح مکه برای اولین بار توانستند به زیارت خانه خدا بروند، به اصحاب خود دستور داده بودند که با گردنی افراشته طواف کنند، حال آنکه زمان طواف بهترین زمان برای تواضع و فروتنی است و این نبود، جز برای آنکه مشرکان مکه از تپه های اطراف به نظاره مسلمانان می پرداختند. و باید در مقابل دشمن، از خود اقتدار و ابهت نشان داد. پس درک امام در حالتی که رسانه های جهان او را نشان می دهند، و کشور در بین بحران های متعدد ناشی از شیطنت دشمنان خارجی است، باید متناسب با همان شرایط باشد.

به هر حال آنچه با اندک التفاتی فهمیده می شود، تواضع و فروتنی امثال امام بزرگوار بوده است که هرگز از حطام دنیا برای خود چیزی نخواسته اند.