آیا امام حسین (ع) به دست شیعیان خود کشته شد؟

این هم یکی از سخنان ناجوانمردانه ای است که نظیر آن در دوران ما زیاد به گوش می خورد و گویی عده ای می خواهند به هر شکل و روشی به حق و حقیقت حمله کنند، بدون آنکه اندک ارزیابی ای از محتوای سخن خود داشته باشند.

۱-شیعه به کسی می گویند که پیرو و مطیع ائمه باشد، پس چگونه می توان قاتلان ائمه را شیعه خطاب کرد؟

۲-وقتی در هیچ جا امثال شمر، خولی، سنان و ... شیعه خوانده نشده اند، چگونه می توان چنین سخنی گفت حال آنکه شیعه نظیر حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه، زهیر بن قین و ... بودند که نهایت فداکاری و دلاوری را در رکاب امام حسین (ع) به نمایش درآوردند.

۳-امام حسین (ع) در سخنان خود، لشگر یزیدیان را پیروان ابوسفیان و عده ای بی دین می خواند و می فرمایند: واي بر شما اي پيروان أبو سفيان! اگر دين نداريد و از روز معاد نمي هراسيد، لا اقل در دنيا آزاد مرد باشيد و آن گونه كه مي پنداريد به حسب و نسب خود كه عرب هستيد باز گرديد. (اللهوف في قتلي الطفوف، ص ۴۵(

۴-اگر منظور از شیعه خواندن قاتلان این است که به امام حسین (ع) نامه نوشته بودند، شبث بن ربعي و حجار بن أبجر و عمرو بن حجاج و ... از نویسندگان معروف نامه بوده اند که هیچ جا ادعای شیعه بودن آنها نشده است.

۵-لشگر مقابل امام حسین (ع) کسانی بودند که در دلیل کینه ها و دشمنی هایشان به امام (ع) می گویند: « إنما نقاتلك بغضاً لأبيك» يعني: ما از روي بغض و كينه اي كه با پدرت علي بن ابي طالب داريم با تو به جنگ و نبرد برخاسته ايم. (ينابيع المودة، قندوزي حنفي، ص ۳۴۶(  آیا می توان کسانی که خود را دشمن حضرت علی (ع) می دانند، شیعه خواند؟

۶- اگر این ادعا بدان خاطر مطرح شده که کوفیان شیعه بوده اند، باید بگوییم در زمانی عده ای از کوفیان شیعه بودند، که قطعا در دوران امام حسین (ع) عده قابل توجه شیعه در کوفه وجود نداشت. ابن أبي الحديد معتزلي در اين باره مي گويد: (در زمان معاویه) سخنرانان در هر كوي و برزن و بر فراز هر منبري علي را لعن كرده و از او بيزاري مي جستند و به او و اهل بيت او دشنام مي دادند؛ و بيچاره ترين مردم در آن زمان، مردم كوفه بودند؛ زيرا شيعه علي عليه السلام در آن شهر زياد بود؛ معاويه، زياد بن سميه را حاكم كوفه و هم زمان شهر بصره را نيز تحت امر او ساخت. و او به دنبال شيعيان مي گشت ـ او شيعيان را مي شناخت، زيرا در زمان خلافت علي عليه السلام از طرفداران او بود ـ پس ايشان را حتي زير هر سنگ و كلوخي هم كه بودند مي يافت و به قتل مي رساند و يا تهديد به قتل مي كرد؛ و دست ها و پا ها را جدا كرده و چشم ها را كور مي كرد؛ و ايشان را بر تنه هاي درخت خرما به دار مي كشيد؛ و يا از عراق بيرون مي كرد؛ تا جايي كه كسي از شيعيان شناخته شده در عراق باقي نماند. (شرح نهج البلاغة، ج۱۱، ص ۴۴)