آیا بیمار روانی در قبال كارهایش مسئول است؟ اگر به مقدسات توهین کند، چه باید بکنیم؟

در پاسخ به این سوال باید به چند نکته توجه کنیم:

۱- عقل، از شروط عامه تکلیف است. یعنی بدون وجود عقل هیچ تکلیفی متوجه شخص نیست. و تمام دستورات دینی، برای انسان هایی است که از عقل برخوردار می باشند.
۲- هر کس به اندازه ای از فهم و شعور بهره مند است. و مجانین نیز از این مساله مستثنی نیستند. ولی فهم و شعور او با انسان های عادی بسیار متفاوت است. حتی اگر دقت کنید، حیوانات نیز از درجه ای از شعور بهره مند هستند و روشن ترین دلیل این مساله، امکان تربیت آن هاست. یا اینکه اگر حیوانی تشنه، احساس خطر کند، از آب خوردن فاصله می گیرد. که امکان این واکنش بدون شعور ممکن نیست.
۳- با توجه به نکته دوم، روشن می شود که اطرافیان یک مجنون، می توانند او را به گونه ای رشد دهند و تربیت کنند که از زشتی ها و پلیدی ها دور باشد. پس این مساله به نحو اولویت درباره بیمار روانی صادق است. فقط باید توجه نمود که هر کاری راهی دارد. قطعا از راهی که برای تربیت یک انسان عادی استفاده می شود؛ نمی توان مجنون یا بیمار روانی را به سمت کار خاصی سوق داد.
۴- اگر مصلحت در سکوت بود و اطرافیان بیمار روانی یا مجنون، ناچار بودند که در مقابل اعمال او واکنشی نشان ندهند، باید مراقب باشند که هتک حرمت مقدسات، برای خودشان عادی نشود. یعنی شاید زمانی که بیمار روانی به هتاکی و فحاشی روی می آورد، بخواهید واکنش دهید او لج کرده و اصرار بیشتری در این کار بکند. یا متوجه حساسیت شما بشود و بخواهد در مسائل مختلف این گونه (با هتاکی و فحاشی) واکنش شما را برانگیزد. در این جا باید با خونسردی مواجهه کنید. اما در خلوت خود، یا در درون خود، از شنیدن الفاظ ناروا، استغفار کنید. تا زشتی این عمل در قلب شما اثر منفی نگذارد.