گفته شده اگر ما یک قدم به سمت خدا برویم، خدا ده قدم به سمت ما می آید، پس چرا این را حس نمی کنیم؟

در پاسخ این سوال باید به چند مساله توجه کرد:

۱- نباید در حصول نتیجه شتاب کرد. و الا مانند آن کس می شویم که با یک دست، به گوسفند علف می داد و با دست دیگر دنبه حیوان را وزن می کرد! مسیر بندگی، استقامت نیاز دارد و در این راه امتحان هایی پیش می آید تا ادعای انسان را محک زده و سپس پاداش او را بدهند.
«إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِكَةُ؛[فصلت/۳۰] آنهایى كه گفتند پروردگار ما اللَّه است و بر گفته خود پافشارى و استوارى هم كردند ملائكه بر آنان نازل گشته»

«أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَكُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ؛[عنکبوت/۲] آیا مردم گمان كرده ‏اند به صرف اینكه بگویند ایمان آورده ‏ایم رها مى ‏شوند و آزمایش نمى ‏شوند؟»

«أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى یَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى‏ نَصْرُ اللَّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَریبٌ؛[بقره/۲۱۴] مى‏ پندارید كه به بهشت خواهید رفت؟ و هنوز آنچه بر سر پیشینیان شما آمده، بر سر شما نیامده؟ به ایشان سختى و رنج رسید و متزلزل شدند، تا آنجا كه پیامبر و مؤمنانى كه با او بودند، گفتند: پس یارى خدا كى خواهد رسید؟ بدان كه یارى خدا نزدیك است.»

۲- باید متوجه غیب بود. و با توجه به ماهیت غیب تصور نکنیم که ما از همه حوادث مطلع هستیم. تا بخواهیم درباره مدد الهی قضاوت کنیم و آن را کوچک بشماریم:
«ما كانَ اللَّهُ لِیُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَیْبِ؛[آل عمران/۱۷۹] خدا بر آن نیست كه شما را از غیب بی اگاهاند.»

۳- نباید فراموش کرد که اگر کوچکترین قدمی به سوی خداوند می رویم، ناشی از لطف و مدد خداوند است. و هر عیب و نارسایی و ضعفی از ساحت پروردگار به دور است و ریشه ضعف ها و نقص ها درون ماست.
«ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ؛[نساء/۷۹] هر خیرى كه به تو رسد از جانب خداست و هر شرى كه به تو رسد از جانب خود تو است»