تاریخ

شهر سوال ـ سخنرانی های متعدد حضرت، فرستادن امثال زهیر (که خود عثمانی بوده) برای سخن گفتن با دشمن (که عمدتا عثمانی هستند) ، بر دست گرفتن حضرت علی اصغر جهت اینکه نشان دهند سپاه عبیدالله هیچ حقی ندارد و ... نشان می دهد که هر کس با سپاه عبیدالله مانده، شقی و هلاک شده است. و با این حساب سخن گفتن از دلسوزی امام (ع) نسبت به آنان کاملا غلط است.

امام حسین(ع) در روز عاشورا در میدان نبرد به برپایی نماز همت گمارد تا در تاریخ ثبت شود که پایبندی حضرت به دین به حدی بود که در هنگامه‌ای همچون میدان نبرد هم نماز را فراموش نکرد و به تأخیر نینداخت، تا دشمنان نتوانند او و اهل بیتش را به بی دینی و لا ابالی‌گری یا خارج شدن از جمع مسلمانان متهم سازند.

شهر سوال ـ در میدان‌ جنگ‌ و جایی‌ كه‌ خوف‌ و خطری‌ انسان‌ را تهدید كند نماز به‌ صورت‌ نماز خوف‌ خوانده‌ می‌شود كه‌ مثل‌ نماز مسافر شكسته‌ است‌؛ یعنی‌،نمازهای‌ چهار ركعتی‌ دو ركعت‌ خوانده‌ می‌شود و مستحبات‌ آن‌ هم‌ لازم‌نیست‌ خوانده‌ شود و طبق نقل منابع تاریخی امام‌ حسین‌(ع‌) هم‌ نماز ظهر عاشورا را به‌ صورت‌ نمازخوف‌ خواندند.(۱)

شهر سوال ـ بین بردن اهل بیت امام حسین(ع) به سوی کربلا و علم غیب امام مبنی بر آینده جنگ منافات وجود ندارد؛ زیرا امامان ما در امور فردی، سیاسی و اجتماعی از علم غیب بهره نمی‌گرفتند، از این رو در جنگ، قیام، صلح و برخورد با مردم از علم غیب استفاده نمی‌کردند. اگر چنین بود، رفتار و زندگی آنان نمی‌توانست، الگو باشد.

اگر دلسوزی کمک کردن به یافتن راه نجات است، امام در این باره نهایت تلاش را نموده است. اما اگر منظور این است که پس از اثبات قطعی شقاوت، امام همچنان نسبت به آنها موضعی دوستانه داشته، قطعا خلاف است و امام دشمنشان را به صراحت لعن کرده است.