اخلاق و عرفان

رحم معناي عرفي دارد كه «خويشاوندان پدري و مادري» است، هر چند با واسطه باشد. به خويشان از طريق اولاد نيز «رحم» می¬گويند. بنابراين پدر ، مادر، پدر و مادر بزرگ ها ، برادر ها و خواهرها و اولاد آنان و نوه ها و دايي و عمه و خاله و عموها و فرزندان و نوه ها همه رحم محسوب مي شوند. امام صادق علیه السلام فرمود: "صله رحم پيوند با تمام خويشاوندان است؛ محرم باشند يا نامحرم، با واسطه باشند يا بي واسطه".

امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرمایند: نیکی به پدر و مادر واجب است، اگر‌چه مشرک باشند؛ ولی اگر امر به معصیت خداوند کردند، نباید از آنان اطاعت شود.

بدترين اثر گناه و ادامه آن، تاريك ساختن قلب، و از ميان بردن نور علم و حس تشخيص است. گناهان از اعضاء و جوارح، سرازير قلب می شوند، و قلب را به يك باتلاق متعفن و گنديده مبدل می کنند. اينجاست كه انسان راه و چاه را تشخيص نمی دهد، و مرتكب اشتباهات عجيبى می شود كه همه را حيران می کند و با دست خود تيشه به ريشه سعادت خویش می زند و سرمايه خوشبختى خودش را به باد فنا می دهد.

آنچه اکنون در جامعه معنویت خواه عصر تکنولوِژی امروزی مرسوم است این است که بسیاری از مردمان برای نیل به مقصود و مطلوب نهایی خویش راه میان بر را برگزیده و همواره خواهان آنند با صرف کمترین هزینه و وقت به بالاترین مدارج و مقامات علمی و عملی نایل آیند. لذا همین عادت وشیوه مرسوم مردمان امروز موجب شده معرکه عرفان نمایان دروغین پر مخاطب و بازار داغشان پر رونق باشد چرا که هر جای که پای علم و منطق و برهان نباشد هر بی سروپای نالایقی می تواند مدعی کشف و شهود و عرفان باشد.