علت بالا بردن دست موقع دعا چیست؟

بسیاری از سوالات و ابهامات این گونه، به دلیل این است که ما تصور می کنیم بین عوالم مختلف(مثل عالم مادی و عالم مجردات) مرزهای محکمی کشیده شده و بین آنها ارتباط و اتصالی نیست. در حالی که می توانیم با توجه به وجود خودمان، این اشتباه را اصلاح کنیم. ما می دانیم که از روحی مجرد و جسمی مادی تشکیل شده ایم. و از سویی می توانیم به تاثیرات این دو بر روی یکدیگر آگاه شویم.
به عنوان نمونه فهم و درک اگر چه توسط روح حاصل می شود اما در جسم اثر می گذارد تا آنجا که اثر شرم بر رنگ چهره مشخص می شود و اثر احساسات در ضربان قلب بازتاب می یابد (اثر روح بر جسم) و از سوی دیگر، اگر مغز ضربه ببیند، ممکن است انسان از قسمتی از معلومات خود محروم شود، یا خوراک جسم او، روحش را تحت تاثیر گذاشته تا آنجا که مثلا خوردن عدس به رقت قلب کمک می کند. و اثر داروهای روانپزشکی موئد محکمی در این باره است.(اثر جسم بر روح)

ارتباط عوالم هستی، با یکدیگر در روایات نیز به گونه ای توضیح داده شده اند که از احاطه عالم بالاتر نسبت به عالم پایین تر سخن می گوید که این بیان با تصور جدایی کامل آن دو فرق می کند:
امام صادق (ع) می فرمایند: «آسمان دنیا در مقابل آسمان دوم همانند یك حلقه زره است كه در یك بیابان افتاده باشد همین نسبت هست براى هر آسمانى نسبت بآسمان دیگر.»[۱]

و می بینیم که در روایات نیز به بالا بردن دست در هنگام دعا توصیه شده و در توجیه آن از ارتباط بین عوالم سخن گفته شده است:

امیر المؤمنین علیه السّلام فرمودند: هر گاه یكى از شما نمازش تمام شد دو دستش را به طرف آسمان بلند كند و دعاء نماید.
راوی سوال كرد: یا امیر المؤمنین آیا خدا در همه مكانها نیست؟
امیر المؤمنین علیه السّلام فرمودند: آرى.
عرضه داشت: پس چرا دستها را به طرف آسمان بلند كنیم؟
حضرت فرمودند: مگر این آیه را نخوانده‏ اى؟ «وَ فِی السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ؛[ذاریات/۲۲] روزى شما با همه وعده ‏ها كه به شما داده‏ اند در آسمان مى ‏باشد» پس روزى را طلب نمى ‏كنند مگر از مكان و جایگاه روزى و جایگاه روزى و آنچه حق تعالى وعده ‏اش را داده است آسمان مى ‏باشد.[۲]

[۱]. بحار الأنوار ، ج‏۲۵، ص: ۳۸۵.
[۲]. علل الشرائع، ج‏۲، ص: ۳۴۴.