دلیل حرام بودن چهار ماه از سال قمری چیست؟

سلام
ارتباط حکم ماههای حرام به زمان حضرت ابراهیم (ع) با استناد به مستندات دینی بیان شده است. به نظر شما چگونه می توان با صرف یک احساس، آن را رد کرد؟
درباره عدد ۱۲ نیز ظاهرا دقت نفرمودید که در اینجا بحث از بطون آیه است. که منظور از آیه قرآن چیست. نه آنکه به عددی که صرفا در طبیعت موجود است استناد شود.

سلام
به احترام کاربرانی که مطالعه می کنند توهین شما را حذف کردم و به جایش سه نقطه گذاشتم.
و جوابم این است که بهتر است یک بار دیگر و با آرامش مطلب را مجدد مطالعه کنید. چون از ۱۲ ماه بودن سال امامت ائمه دوازده گانه نتیجه گرفته نشده. بلکه از دین قیم خواندن و توصیه به عدم اختلاف در آیه این مساله به دست آمده است:
اين است دين استوار، پس ستم نكنيد در آنها بر خويشتن؟» و شناسايى ماهها مانند محرم و صفر و ربيع و ماههاى پس از آن و همچنين ماههاى حرام: رجب و ذى قعدة و ذى حجة و محرم دين محكم خدا نيست چون يهود و نصارى و مجوس و ساير ملتها و همه مخالف و موافق (مذهب) اين ماهها را مى ‏شناسند، و اسامى آنها را شماره مى ‏كنند.

برادر عزيز تابحال تحقيق كردي؟ تابحال قرآن خوندي؟ هر نظريه علمي كه انسان به او دست پيدا كرده در قرآن بوده ولي اهلش را ميخواهد . اين حرف رو شيعه يا ايراني يا آخوند نميگه دانشمندان غربي مي گويند.. يكم تحقيق كن ميفهمي عزيزم

سلام
قطعا خدای متعال در انکار باطل با کسی تعارف ندارد و وقتی بزرگترین ارزش های جامعه جاهلی اعراب که بت ها بودند را به راحتی نفی کرد، اگر امثال ماه های حرام هم از مطالب باطل بودند، به راحتی نفی می کرد. خصوصا که اعراب جاهلیت تقید زیادی برای حفظ حرمت ماه های حرام نداشته اند و قرآن نیز تحت عنوان نسی به همین مطلب اشاره می کند.
البته این درست است که مسیر تغییرات در بعضی امور به شکل تدریجی بوده. که آن هم در بخش احکام متصور است و نه در بخش عقائد اصلی.

سلام.هر جرمی از هر مجرمی با عمد و اختیار، استحقاق جریمه و مجازات را دارد و از سوی دیگر، همه مجرمان، یکسان نیستند و بدون شک، شرایط زمانی، مکانی، روانی و ویژگی های دیگر آنها تفاوت دارد.
به همین دلیل، امروزه در تمام قوانین جهان، اموری را با عنوان عوامل تشدید و تخفیف، در کنار قوانین کیفری و جزایی قرار می دهند؛ مثلاً بیماری روانی را عامل تخفیف و تکرار در جرم را عامل تشدید می دانند.
اسلام نیز از چهارده قرن پیش، عوامل تشدید و تخفیف را به صورتی جامع و جالب، هم در مجازات های دنیوی و هم در مجازات های اخروی، پیش بینی کرده است. در یک بررسی ساده، معلوم می شود که در اسلام، عوامل تخفیف از عوامل تشدید، بیشترند و این به خاطر آن است که اساس دین اسلام، بر رحم و عاطفه و هدفش، مهرورزی و هدایت است.
یکی از عوامل تشدید مجازات در اسلام، مکان و زمان جرم است؛ چنانچه جرمی در مکه مکرمه رخ دهد، مجازات، به علت قداست مکان مکه مکرمه، شدیدتر است. همچنین مجازات در ماه های حرام (ذی قعده، ذی حجه، محرم و رجب)، به علت قداست آنها، بیشتر است

پاسخ :
باسلام وتشکر .
در باره این مسله اشاره به چند نکته لازم است :
در ابتدا لازم است بدانیم در علوم قر آن،گرایش تفسیر، با چند نکته برخورد می کنیم که دو نکته مربوط به تفسیر و تأویل است با توضیح هر یک تفاوت های آنها روشن می شود .
واژه " تفسیر" درلغت به معنی آشکارکردن، بیان کردن، پدیدارنمودن، و شرح دادن است، در اصطلاح، علمی است که حقیقت معانی آیات قرآن رابه حسب طاقت انسان و به مقتضای قواعد لغوی وصرفی ونحوی وبلاغی عرب بیان کند ومراد خدا را از قرآن اشکار می سازد ، نیزدر مورد مفردات وترکیبات ومعانی آنها و اسباب و تر تیب نزول آیات وتو ضیح اشارات و مجملات و تمیز ناسخات ومنسوخات ومحکمات و متشابهات از یکدیگر و تفصیل تعریضات و قصص و حکایات آن بحث می کند .
غرض از تفسیر معانی وحقایق قرآنی و فایده آن ،حصول قدرت برای استنباط احکام شرع بر وجه صحیح می باشد.(۱)
اما تأویل، از( اول ) گرفته شده ،به معنای بازگرداندن ، باز گشت دادن است،(۲) مراد از تأویل , حقیقت خارجى است که آیه به آن بر مى گردد; یعنى برگردانیدن یک جزء آیه به حقیقت معنا. آیات متشابه را به محکمات بر مى گردانیم تا حقیقت روشن شود. در احادیث دارد: حضرت على با خوارج که به حسب ظاهر مسلمان بودند, طبق تأویل جنگید, اما با مشرکان مطابق تنزیل .
نکته دیگر توجه به مسله تفسیر به رای است ، تفسیر به رای این است که یک آیه را بگیریم و بدون توجه به شان نزول و آیات دیگر ، از آن مطلبی را برداشت کنیم . این گونه عمل کردن، کار انسان هایی است که می خواهند عقاید خود را بر قرآن تحمیل کنند. معتقدان و تابعان به قرآن، آیه را در مجموع و با توجه به قراین داخلی و خارجی و...مورد توجه قرار می دهند . سعی دارند بدون پیشداوری به شنیدن سخن قرآن گوش بسپارند.
بنا بر این، تفسیر به رای آن است که فرد :
۱-بدون مقدمات لازم به قرآن مراجعه کند.مراجعه کننده باید به عربی و ادبیات عرب و علم لغت و اشتقاق و فقه اللغه و ...آشنا باشد تا بتواند با قرآن که به زبان عربی است ،ارتباط برقرار کند.
۲-به ناسخ و منسوخ و مطلق و مقید و مجمل و مبین و خاص و عام قرآن آگاهی داشته و با توجه به موارد فوق به تفسیر اقدام کند.
۳-قبل از مراجعه به قرآن، ذهن خود را از پیشداوری ها خالی کند. با قلب سلیم ، گوش به شنیدن سخن قرآن بسپارد، نه این که بخواهد سخن خود را به زبان قرآن بگذارد.
۴.آیات قرآن و روایات صحیح تفسیری را با مبانی متقن عقلی در کنار هم قرار داده و به برداشت از قرآن همت کند.
اگر با توجه به موارد فوق به محضر قرآن مشرف شود، برداشت های او تفسیر و تاویل خواهد بود . اگر هم در مواردی خطا کند، چون تمام تلاش خویش را به کار گرفته و قصور و تقصیری نکرده، معذور است . باید آمادگی داشته باشد در صورت روشن شدن خطایش، آن را بپذیرد و اصلاح کند.
در غیر این صورت،برداشت او مصداق تفسیر به رای می باشد.
با توجه به مطالب فوق باید گفت :
برداشت ذکر شده شما اگر تنها از باب یک برداشت آزاد از قران باشد ونخواهید باور خود را بر قران تحمیل نماید و از باب تفسیر ویا تاویل ویا تفسیر به رای نباشد ، اشکالی ندارد ، چون برداشت های قرانی آنهم از این مقوله که گاهاً مستند روای نیز دارد محذوری ندارد ولی سعی نماید برای این برداشت تان از احادیث و گفته بزرگان کمک بگیرید تا مستند شود .
پی نوشت ها:
۱. فرهنگ معین ،ج۱،ص۱۱۱۳.
۲.همان،ص۱۰۱۸

پاسخ :
باسلام وتشکر .
از نظر قرآن کریم، دین خدا از آدم تا خاتم یکى است و اختلاف در دین وجود ندارد وچند دین نداریم. در آیات قرآن کلمه دین به صورت مفرد آمده ،نه جمع . همه پیامبران به یک مکتب دعوت مى‏کردند. اصول مکتب انبیا که دین نامیده مى‏شود، یکى بوده است. همه شکل‏هاى متفاوت و اندام‏هاى مختلف، یک حقیقت و به سوى یک هدف و مقصود بوده است . بنابراین تفاوت پیامبران در دین نبوده ، بلکه در شریعت بوده است. یعنی در اصول با هم اختلاف نداشتند ، بلکه تفاوت در فروع و احکام بود .
تفاوت شرایع آسمانى در مسایل فرعى و شاخه‏اى بود، که به حسب مقتضیات زمان و خصوصیات محیط و ویژگى‏هاى مردمى که دعوت شده‏اند، متفاوت مى‏شد. با توجه به نیازهای متغییر و متفاوت انسان ها ، شریعت ها تغییر می یافت و متکامل می شد.
هم چنین تفاوت در سطح تعلیمات بوده که پیامبران بعدى به موازات تکامل بشر در سطح بالاترى تعلیمات خویش را که همه در یک زمینه بوده القا کرده‏اند مثلاً تعلیمات اسلام در مورد مبدا و معاد و جهان و معارف پیامبران پیشین از نظر سطح مسایل تفاوت دارد. به تعبیر دیگر بشر در تعلیمات انبیا مانند یک دانش‏آموز بوده که او را از کلاس اول تا آخرین کلاس بالا برند.
مکتب پیامبران تدریجاً بر حسب استعداد جامعه انسانى عرضه شده تا بدان جا که بشر، به حدى رسیده است که آن مکتب به صورت کامل و جامع توسط حضرت محمد (ص) عرضه شد. از نظر قرآن آن چه وجود داشته و همه پیامبران عرضه کرده‏اند، دین بوده است، نه ادیان.قرآن دین خدا را از آدم تا خاتم یک جریان پیوسته معرفى مى‏کند، نه چند تا، و یک نام روى آن مى‏گذارد و آن "اسلام" است.

تمام پیامبران بزرگ الهی پیروان خود را به همین دین دعوت می کردند. البته مقصود این نسبت که در همه دوره‏ها دین خدا با این نام خوانده مى‏شد، بلکه مقصود این است که حقیقت دین داراى ماهیتى است که بهترین معرف آن لفظ اسلام است.(۱) از این رو مى‏گوید: "ان الدین عند الله الاسلام؛ دین نزد خدا اسلام است".(۲) یا مى‏گوید: "ابراهیم نه یهود و نه نصرانى، بلکه حقجو و مسلمان بود".(۳)
پس دین خدا که از طرف پیامبران الهى عرضه شده، یکى بوده است، با خصوصیتى که گفته شد و مردم در دوران‏هاى پیامبران موظف بوده‏اند از شریعت پیامبر زمان خود پیروى نمایند، به لحاظ این که در آن زمان ، دین به شکل کامل تر از زمان گذشته عرضه مى‏شود، تا برسد به دوران خاتمیت که همه مردم پس از بعثت رسول اکرم (ص) باید از دین او که دین اسلام است تبعیت نمایند.
به عبارت دیگر ، دین از طرف خداوند یک خط سیر است که با توجه به نیاز های جدید تر بشر ، نیز با توجه به تحریفاتی که در دین خدا به وجود می آمد ، خداوند پیامبران جدید و تازه می فرستاد تا هم دین و شریعت کامل شده (با توجه به کمال انسان ها و نیازهای جدید) عرضه کنند و هم تحریف های صورت گرفته را بزدایند.
اما بعد از پیامبران اختلاف اساسى و جوهرى که در ادیان به وجود آمده، از طرف پیامبران نبوده است، بلکه از ناحیه پیروان و دانشمندان ادیان مى‏باشد که به خاطر ظلم و انحراف از حق و اعمال نظرهاى شخصى، اختلاف در دین را ایجاد کرده‏اند. قرآن مى‏فرماید: آن‏هایى که از حقیقت آگاه بودند، و با این حال در دین خدا اختلاف ایجاد کردند، انگیزه‏اى جز طغیان و ظلم و ستم و حسد نداشته‏اند". (۴) اگر مردم مخصوصاً طبقه دانشمندان، تعصب و کینه توزى و تنگ نظرى و منافع شخصى و تجاوز از حد حدود و حقوق خود را کنار بگذارند و با واقع بینى و روح عدالت خواهى ادیان را بررسى کنند، حق روشن شده و اختلاف حل مى‏شود.(۵)
نکته مهم دیگرى که باید توجه داشت: در تعالیم پیامبران گذشته، از دین و شریعت آینده و پیامبرى که بعداً خواهد آمد، خبر داده شده بود.
هر پیامبر صاحب شریعتى، از پیامبر صاحب شریعت پس از خود خبر داده ، مثلاً در تعالیم حضرت موسى (ع) از مسیح و شریعت او خبر داده شده و در کتاب انجیل و تعالیم حضرت عیسى (ع) از آمدن پیامبر اسلام (ص) خبر داده شده که در قرآن سوره صف به صراحت این مسئله بیان شده است. حتى در انجیل موجود فعلى به رغم برخى تحریفات، از تسلى دهنده بعد از مسیح یاد شده است، اما پیروان حضرت موسى (ع) و عیسى (ع) هر کدام به توجیهات مختلف دست مى‏زنند و به پیامبر بعد ایمان نمى‏آورند. این مشکل در ادیان آسمانى و پیامبران نیست، زیرا آنها به طور کامل این هدف را به انجام رسانده‏اند، بلکه در کسانى است که خود را پیرو پیامبران مى‏دانند، اما در حقیقت از آنها پیروى نمى‏کنند.
پى‏نوشت‏ها:
۱ - مرتضى مطهرى، وحى و نبوت، ص ۱۶۵.
۲ - آل عمران، (۳) آیه ۱۹.
۳ - همان، آیه ۶۷.
۴ - آل عمران ، آیه ۱۹.
۵ - تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۳۵۱.

با عرض سلام و ادب.

به اعتقاد ما، استفاده امام از حربه قتل، جنگ و خشونت در کمترین حد ممکن خواهد بود و درصد بسیار اندکی از اهل کتاب در رویارویی با امام، به قتل خواهند رسید. آن هم اهل کتابی که از لجاجت و عناد خود دست برنداشته و حق آشکار را انکار کنند.

توضیح اینکه آن حضرت، در ابتدای ظهور، تنها کافرانی را که به ظلم و فساد در زمین مشغولند، سرکوب می کند و از بین می برد؛ ولی با کافرانی که از ظلم و جور و فساد دورند و پذیرای حکومت دادگستر آن حضرت هستند، همانند سیره پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از سر مسالمت رفتار می کند و از آنان، جزیه می گیرد. به تدریج، با برقراری عدل و فراگیری آن در سراسر زمین و از بین بردن باطل ها و بدعت ها و آشکار شدن نشانه ها و آیات حق، حجت های روشن الهی بر مردم تمام می شود و دیگر جای هیچ عذری برای کفر و شرک باقی نخواهد ماند.

در آن دوره، همه مردم، مسلمان خواهند شد و آن زمان، کفر و شرک، مصداق روشن ظلم و تجاوز از حق خواهد بود که در حکومت عدل گستر مهدی (علیه السلام) هیچ جایی نخواهد داشت.

آنچه در روایت امام حسن از امیر المۆمنین (علیه السلام) آمد، به روشنی، بر این معنا دلالت دارد.

امام صادق (علیه السلام) در ذیل آیه شریف «هُوَ اَلذی ارسَلَ رَسُولَهُ بِالهُدَی وَ دِینِ الحَقَ لِیُظهِرَهُ عَلَی الدَینِ کُلُهِ ... ». (توبه۳۳) به مفضل فرمود: «ای مفضل! اگر پیامبر بر همه دین ها غالب شده بود، از آتش پرستان و یهودیان و نصارا و ستاره پرستان و از تفرقه و نفاق و شرک و ... اثری نبود. اینکه خداوند فرموده است: «لیظهره علی الدین کله؛ تا آن را بر همه آیین ها غالب گرداند» مربوط به روز ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) است. (بحار الانوار، ج۵۳،ص۳۳)

اما اینکه حکومت آن حضرت در چه مدتی برپا خواهد شد،دلیل قطعی و مستندی بر این مطلب نداریم.