زنی که با چند مرد رابطه داشته، توبه کند، خدا او را می بخشد؟

رحمت خدا به اندازه ای است که او مشتاق بازگشت انسان های گناهکار است. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله می فرمایند: هر آینه شادى خداوند از توبه بنده خود بیشتر است تا شادى نازایى كه بچّه مى آورد و گم كرده اى كه گمشده خود را مى یابد و تشنه اى كه به آب مى رسد.[۱]
و کسی که توفیق توبه پیدا می کند، باید امیدوار به رحمت الهی باشد. چرا که امام على علیه السلام می فرمایند : به هر كس [توفیق] توبه داده شود از قبول آن محروم نمى شود و به هر كس [توفیق ]استغفار عطا گردد از آمرزش محروم نمى ماند.[۲]

همچنین پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرموده اند: توبه ، گذشته ها را از بین مى برد.[۳] و  كسى كه از گناه توبه كند مانند كسى است كه گناهى نكرده است.[۴]

از سویی نیز ناامیدی از رحمت الهی خود از گناهان کبیره است و خدای متعال ما را از آن باز داشته و وعده بخشیدن همه گناهانمان را داده است:
«قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ[زمر/۵۳]  بگو: اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‏ اید! از رحمت خداوند نومید نشوید كه خدا همه گناهان را مى ‏آمرزد.»

حتی در حدیثی از امام رضا (ع) ناامیدی از رحمت الهی، بعد از شرک بزرگترین گناه کبیره شمرده شده است: « حضرت فرمودند: اى عمرو! بزرگترین گناه كبیره، شرك به خداوند است، ... و بعد از آن ناامیدى از رحمت خداوند است»[۵]

بنابراین باید متوجه باشیم که هر گناهی هر چند بزرگ، تا زمانی که در میدان امتحان (زندگی دنیا) حاضر هستیم، قابل جبران است. و ایجاد ناامیدی در دل از امکان اصلاح، عملی شیطانی است. شیطان قبل از گناه انسان را با وسوسه رحمت الهی، به بدبختی سوق می دهد و پس از گناه، با ایجاد ناامیدی، سعی می کند در بدبختی نگاه دارد. و انسانی که متوجه دشمنی شیطان باشد، باید مکر و فریب او را کنار زده، و هر چه سریعتر برای توبه اقدام کند. و این قدر به رحمت الهی امید داشته باشد که دیگر اثری از زشتی گناه باقی نماند:
«مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحیماً[فرقان/۷۰] كسانى كه توبه كنند و ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند، كه خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل مى ‏كند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده است.»

البته باید توجه کرد که بعد از ناامیدی از رحمت الهی، بزرگترین گناه کبیره، ایمن شدن از مکر الهی است. و کسی که توبه را به تاخیر می اندازد و گناه خود را کوچک می شمرد، در معرض عقوبت شدید خدای متعال قرار می گیرد. رحمت الهی برای کسی است که بر گناه خویش اصرار نکند و هر موقع در دل او، میل به توبه احساس شد، سریع آن را انتخاب کرده و به طور کامل از گناه اعراض کند:
«وَ الَّذینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ [ال عمران/۱۳۵] (و آنها كه هنگامى كه مرتكب عمل زشتى شوند یا به خود ستم كنند به یاد خدا مى ‏افتند و براى گناهان خود طلب آمرزش مى ‏كنند- و كیست جز خدا كه گناهان را ببخشد- و اصرار بر گناه نمى ‏كنند با اینكه می دانند.»

[۱]. كنز العمّال : ١٠١٦٥.
[۲]. بحار الأنوار : ٦٩/٤١٠/١٢٤.
[۳]. عوالی اللآلی : ١/٢٣٧/١٥٠.
[۴]. كنز العمّال : ١٠١٧٤.
[۵]. عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج‏۱، ص: ۲۸۶.