دین و سیاست

شهر سوال ـ در حکومت الهی نیز رخ دادن فسادها و انحراف ها، مساله ای روشن است. چون بسیاری از امور حکومتی در دست افراد جایز الخطا است و در صورت تخلف آن ها از مسیر حق، فساد رخ می دهد. و در قبال این نوع فسادها باید برخوردهای قاطع داشت و سریع نسبت به تطهیر حکومت از فسادها اقدام کرد. و سابقه حکومت دینی نشان می دهد که هرگز نسبت به کتمان این فسادها اقدامی نشده است...

شهر سوال ـ حال آیا ما می توانیم در حکومت دینی فعلی، نتیجه این برنامه را بچشیم در حالی که علیرغم بالا رفتن سن ازدواج عده ای صیغه را تابو می دانند و سخن گفتن درباره آن را زشت تلقی می کنند و عده دیگر آن را فحشای شرعی می خوانند؟ آیا می توانیم با وجود انواع و اقسام محرک ها، از وضعیت حجاب و اختلاط گرفته تا انواع فیلم ها و ... امید روند نزولی فحشا را داشته باشیم؟

شهر سوال ـ در ابتدا باید به این نکته دقت کرد که تغییر قوانین دینی، از یک منظر تغییر قانون نیست. بلکه با دقت روشن می شود که موضوعات دچار تغییر می شوند و هر موضوعی حکم خاص خویش را به همراه می آورد. به عنوان نمونه نماز باید به صورت ایستاده اقامه شود. و از سویی می دانیم که برای اشخاص ناتوان حکم به قیام در نماز نمی شود و نماز نشسته و حتی خوابیده آن ها نیز صحیح است. آنچه در اینجا عوض شده، حکم نیست. بلکه حکم ایستادن برای شخص توانا است و شخص ناتوان حکم دیگری دارد. بنابراین موضوع قانون عوض می شود و قانون برای هر موضوعی همیشه ثابت است.

شهر سوال ـ حضرت علی (ع) تنها کسی بود که خلافت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای او مشروع بود. اما ایشان بعد از رسول خدا (ص) ۲۵ سال خانه نشین بودند. و بعد از گذشت این مدت ، (که سر مردم به سنگ خورده و ثمره جهالت خود را چشیدند ) با اقبال و فشار مردمی، حکومت را پذیرفتند. از اینجا درس گرفته ایم که بدون اقبال مردمی، مردان خدا حکومت تشکیل نمی دهند.