آیا عشق به تنهایی می تواند تنها عامل تعیین کننده در ازدواج باشد؟

ز.آ:
سلام
من ۸ ماه قبل با فردی از اقوام که از لحاظ شرایط فرهنگی و تحصیلی و مالی و اخلاقی تا حد قابل قبولی متناسب با شرایط بنده بود عقد کردم متاسفانه با توجه به عشق بی سرانجامی که قبل از ازدواجم داشتم مدت زیادی از دوران عقدم به مقایسه این دو شخص و مرور خاطرات و احساس حسرت گذشته گذشت اما به تدریج موفق شدم گذشته را تا حد قابل توجهی کنار گذاشته و به زمان حال بپردازم . با این همه احساس میکنم حتی اگر فرض کنم که قبل از او هیچ معشوقی در زندگی من نبوده است یعنی فارغ از هرگونه قیاسی این فرد فرد دلخواه من نیست (علی رغم تمام مناسبت ها) و به دلم نمینشیند . مثلا هرگز اشتباهاتش را نمیپذیرد ، به ندرت عذرخواهی میکند آن هم بعد از کلی مشاجره ، اگر چیزی درخواست کنم تنها درصورتیکه درخواست من از منظر او منطقی باشد فراهم میکند و مشکل اینجاست که منطق ما با هم فاصله دارد اغلب وقتی تن به خواسته ام میدهد که آنقدر قبل از آن با هم بحث کردیم که دیگر انجامش برای من ذوق آور نیست .(وقتی درین مورد از او شکایت میکنم میگوید برای تو چه فرقی میکند وقتی نهایت به آنچه خواسته بودی میرسی ) وقتی درمورد یک اختلاف فکر یا ایده با هم صحبت میکنیم تمام تلاشش اینست که ثابت کند درست میگوید و اصلا صحبت های من برایش مهم نیست و به هیچ عنوان انعطافی در پذیرش فرد مقابل ندارد(نه تنها با بنده بلکه با هر کسی ) . همدل خوبی نیست وقتی غمگین بودنم را مطرح میکنم حتی علتش را نمیپرسد و با یک جمله کوتاه و سرد ( مثلا غمگین نباش ) اکتفا میکند وقتی مشکلی را شرح میدهم و میپرسم که از نظر تو باید چه کار بکنم میگوید شکر خدا و هیچ گونه مداخله مثبتی صورت نمیدهد و این رفتارها باعث میشود من احساس نکنم که تکیه گاه دارم درحالیکه علت و انگیزه اصلی من در ازدواج داشتن یک مرد به عنوان تکیه گاه بود( نظر او اینست که تکیه گاه تو اول خداست و بعد هم خودت و نباید از دیگران توقع داشته باشی) . من نمیدانم باید چه کار کنم . حتی سعی کردم با تقویت ایمان و تقویت ذهنی و احساسی خودم به درجه ای از بی نیازی از همسر برسم اما با این وجود خیلی اوقات از اوضاع خسته میشوم و میپرسم پس فرق این زندگی با وقتی که پای مردی در میان نبود چیست و منفعت من ازین رابطه اگر حمایت شدن نیست پس چیست ( من وابستگی اقتصادی به او ندارم و سنی هم نداشتم که از ترس از دست دادن فرصت ها با او ازدواج کنم تنها نیاز من از نظر عاطفی و حمایتی بود . این مسائل سبب میشود که من حتی علاقه او نسبت به خودم را واقعی ندانم و نتوانم به او دل ببندم)
آیا این اشکالات قابل رفعند ؟ آیا باید نامزدی و عقد را به هم بزنم ؟ در ضمن ایشان حاضر نیستند در جلسات مشاوره شرکت کنند و میگویند من هیچ مشکلی با رابطه مان ندارم .
ضمنا بنده کاملا آگاهم که هیچ فردی هرگز صد در صد مطابق میل و ایده آل دیگری نیست اما همانطور که اشاره کردمف هدف اصلی من از ازدواج تکیه گاه داشتن بود بنابراین نمیتوانم با مسائل مطرح شده که مغایر با قابل تکیه بودن است کنار بیایم درحالیکه با سایر مسائلی که اینجا اشاره نکردم کنار آمده ام و با توجه به اینکه دلبستگی عمیقی از طرف بنده نسبت به ایشان وجود ندارد تحمل این ویژگیها برای من دشوار است (دلیلی نمیبینم که تحمل کنم )ز.آ:
واقعا کلافه ام و چون شخصیتا اهل بحث کردن و اصرار نیستم و در این رابطه چیزی اگر به دست آوردم از بحث یا اصرار بوده بسیار آزار دیدم و دیگر تحمل ادامه این شیوه را ندارم . لطفا کمکم کنید . ( من ۲۲ ساله و همسرم ۲۵ )