احساس بیهودگی میکنم؟

به نظر من آخرین مورد از همه مهم تره.چون خودم این جوری درمانش کردم.با تشکر

با عرض سلام و خسته نباشید
دختر ۲۰ ساله ای هستم ک از سن ۱۲ سالکی تو دام دوستی های خیابونی و از ۱۶ سالگی ب رابطه با دوست پسرام گرفتار شدم تقریبا هر چیزی ک از سر میگذره عادی میشه همه ی دوستی ها و ... مثل کارای روزانه ام برام عادی بود و مثل ی عادت .هر از گاهی خسته میشدم و ب تنهایی پناه میوردم ولی تو تنهایی هام هیشکی حتی ب دروغ ن منو در آغوش کشید ن ب من محبت کرد خانوادم محبت رو در پول و تجملات میدیدن .دیگه تو سن ۱۸ سالگی رابطه با پسر رو نمیپسندیدم ب ... رو اوردم البته دوستم اونقدر تو گوشم خوند تا قبول کردم ولی شروع رابطه و شناخت اهل و نا اهلش خیلی سخت بود با دو بار رابطه همه چیو تموم کردم ۱۹ سالم شد ک دیگه از همه چیز خسته بودم از همه پسرا همه ی دخترا دیگه هیچ چیز رو نمیخواستم دیپلمم رو گرفتم و نشستم خونه .تموم خواستگارامو بی دلیل رد میکردم خودمم نمیدونم چی میخوام .بالاخره دوباره اون نگاهی اون پختگی و فهم و محبت رو در وجود ی سری افراد پیدا کردم متاسفانه در مردای بین ۴۰تا ۵۰ خیلی خنده دار بود سعی میکردم جدی نگیرم اخه ب هر کسی میگفم بهم میخندید اما دست خودم نبود ب سادگی از کنار بعضی از میان سال ها رد نمیشدم خلاصه اش اینه ک با ی مرد ۵۰ سل ک دقیقا همسن پدرمه دوست شدم اون زنشو تو جوونیش طلاق داده حرفاش سادگیش و تجربه اش خیلی برام شیرینه اما هیچ شوق و شوری نداره حوصله ام سر میره از کاراش شوخیامو جدی میگیره منو ب چشم ی بچه ی دو ساله نگاه میکنه ی جورایی دیگه ب هیچکس هیچ حس و حالی ندارم خواستگارمو با انتخاب و تایید پدرم قبول کردم اخه خودم قدرت تصمیم گیری هم نددارم حتی الان ک نامزد هستیم حوصله ی نامزدمو ندارم ....متاسفتانه سعی کردم برم روانشناس اما خونوادم قبول نمیکنن تو رو خدا کمکم کنید خودم ب درک لایق کمک هم نیستم اما اون دلم برا جوونی میسوزه ک پشت خط تلفن از آینده ی خوب و بچه های سالم و ... میگه .میخوام درست بشم کمکم کنید چیکار کنم