عشق به عبادت

قلب مأمن و مأواي عشق است که نبايد در آن حرامي وارد شود. حرامي در اين تفسير گناه است، آن هم نه گناه عبوري که انسان به دليل نسيان و جايز الخطا بودن، آن را انجام مي‏ دهد، بلکه گناهي که براي سکونت آمده است.