از حد گذشتن حب نفس، عامل هواپرستی است

آیت الله جوادی آملی دام ظله :

« حبّ نفس وقتي از حد بگذرد ﴿أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ﴾(۱) مي‌شود.

 الآن بدترين غدّهٴ تفکّر اومانيسمي همين است که اينها به جاي اينکه انسان را خليفه و جانشين «الله» بدانند, جايگزين «الله» مي‌دانند که مي‌شود ﴿أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ﴾، اينکه شخص دهن باز مي‌کند و مي‌گويد که من هر چه بخواهم مي‌گويم, هر جا بخواهم مي‌روم و هر کاري بخواهم انجام مي‌دهم، اين همان است!

خود را جايگزين «الله» مي‌داند، نه جانشين «الله»! انسان که خليفه خداست، تمام شرف او اين است که جانشين او باشد و از طرف او کار کند؛ از طرف او وقتي کار مي‌کند که حرف او را خوب بفهمد, باور کند, عمل صالح داشته باشد و به ديگران هم منتقل کند، از خودش هيچ حرفي نداشته باشد! اگر از خودش حرفي نداشت، مي‌شود خليفه الهي که شرف هم در همين است! امّا اگر داعيه خلافت داشت و حرف خودش را زد، مي‌شود خلافت غاصبانه و سقيفه‌اي درمي‌آيد، به جاي اينکه غديري بشود! يا اصلاً داعيه خلافت را ندارد و مي‌گويد من هر چه بخواهم مي‌گويم... اين دارد هوا را مي‌پرستد!»

----------------------
۱ . سوره جاثيه, آيه۲۳.

* برگرفته از جلسه تفسیر آیت الله جوادی آمل دامت برکاته، تفسیر سوره شوری، جلسه دوم در تاریخ ۲۰/۰۲/۱۳۹۴