آیا برای توبه از گناه و جبران خیانت، باید به همسرم بگویم؟

رابطه با نامحرم بعد از ازدواج

باسلام. من به مدت حدود سه سال بچگی کردم و با پسری که عاشقم بود رابطه داشتم. بعد از این مدت به دلیل مخالفت خانواده هامون عاقبت با یکی از پسرای فامیل ازدواج کردم. هیچ شناختی ازش نداشتم و زیاد باهم صحبت نمی کردیم. خونواده هامون خیلی مارو محدود کرده بودن حتی بعد از عقد. تاکید میکنم حتی بعد از عقد. مدت کمی بعد از عقدمون دوست پسره قبلیم به بهانه دلتنگی و... کلی التماس کرد و حتی تهدید به خودکشی کرد که پیشش برم... منم کاری کردم که نباید میکردم، ولی تو همه لحظاتش پشیماتی و شرمندگی آزارم می داد، ولی دلم براش سوخت. الانم به دلایلی سرطان گرفته افتاده گوشه خونه. الان عذاب وجدان یک لحظه ولم نمیکنه. باوجود اینکه حتی دیگه بهش پیام نمیدم. چیکار کنم خدا منو میبخشه؟؟ حتی اگه همسرم خبر نداره؟؟ بهش حقیقتو بگم که از این عذاب وجدان راحت بشم؟؟

با سلام خدمت شما خواهر گرامی.
خواهر محترم، ما هم مانند شما بسیار متاسفیم که مرتکب چنین اشتباه بزرگی شدید که به نوعی خیانت به همسرتان محسوب می شود. و علاوه بر این بسیار متاسف شدیم که شما سالها چنین ارتباطی را پیش از ازدواج داشتید!
قطعا رابطه سه ساله شما اشتباه و غلط بوده و قطعا بازگشت به این ارتباط آن هم پس از ازدواج، خطایی بزرگتر! هرچند به نظر می رسد که از کرده خود پشیمان باشید، اما باز هم ما تأکید می کنیم که به رفتار زشت و دور از شأن و منزلت خود بیاندیشید، از درگاه خدای بزرگ و مهربان طلب مغفرت کنید و با این توبه هرگز حتی فکر تکرار چنین اشتباهی را به ذهن خود راه ندهید. خداوند، بخشنده و بخشایشگر است و خود فرموده است که توبه کنندگان را خواهد بخشید.
با همه این اوصاف، اعتراف به چنین خطایی نزد همسرتان، اصلا توصیه نمی شود و اکیدا شما را از چنین کاری برحذر میداریم. به تجربه ثابت شده است که برملا شدن یا برملا کردن چنین روابطی بین همسران، هیچگاه نتیجه مطلوبی نداشته است و همواره اثرات تخریبی آن بر دو طرف و بر زندگی مشترک بیش از آن است که وجدان شما را آرام نماید.
ضمنا به لحاظ شرعی هم طبق استفتا از دفاتر مراجع تقلید نباید این مطلب را برای همسرتان بازگو کنید:
استفتاء: «آیا خانم شوهر داری که زنای محصنه کرده و اکنون از رفتارش پشیمان شده، لازم است که جهت تکمیل توبۀ خود از همسرش هم حلالیت بطلبد؟»
دفتر آیت الله مکارم شیرازی: این خانم فقط میان خود و خداوند توبه کند و به هیچ وجه نباید با همسرش در میان بگذارد. البته به خاطر حقی که از همسرش ضایع کرده، به او محبت کنید و برای وی استغفار نماید (پرسش تلفنی از دفتر معظم)
دفتر آیت الله سیستانی: از درگاه الهی طلب بخشش و توبه نماید و نباید این موضوع را با همسرش در میان بگذارد. (پرسش تلفنی از دفتر معظم له)
موفق باشید.

دیدگاه‌ها

سلام .دختری هستم بیست و سه ساله که با یک پسر هفت سال است که رابطه دارم وخیلی اورا دوست دارم اوهم عاشقانه مرا دوست دارد در گذشته اشتباهاتی مرتکب شدم و دروغ ها و پنهان کاری های زیادی داشتم و شیطنت های زیادی که سرانجام دوستم فهمید و دستم رو شد او مرا بخشیداما از من خواست همه چیز را به او بگوییم هرکاری که کردم اما نتوانستم همه چیز رابگوییم البته چیزهایی که نگفتم خیلی بزرگ نیست اماخواب پنهانشان کردم و به دروغ گفتم که همه چیز را گفتم الان بیش از یک سال است که از این اتفاق میگذرد و من حدود یک ماه هست که به خاطر چیزهایی که در گذشته اتفاق افتاده ونگفتم عذاب وجدان شدید دارم و خود خوری میکنم مدام فکرم درگیر است و حال روحی خرابی دارم .ان پسر مرا بخشیده ومن هم توبه کردم که دیگر خیانت نکنم و پنهان کاری و دروغ بین ما نباشدو به قولم عمل کردم اما دلم ارام نمیشود .الان نمیدانم چه کار کنم چیزهایی که مانده را بگوییم به او تا ارام شوم.خواهش میکنم کمکم کنید شب و روزم به گریه تبدیل شده میترسم روانی شوم

تصویر مشاور شهر سوال

خواهر گرامی، سلام. به شهر سوال خوش آمدید. اولین نکته که توضیحی ندادید و لازم است توجه داشته باشید، آن است که رابطه شما اگر در قالب ازدواج بنا نشده باشد، دیر یا زود به مشکل برخواهد خورد و موجب پشیمانی هر دوی شما (به ویژه شما) خواهد شد. بنابراین بدانید روابط خارج از چهارچوب و نامشروع، به هیچ وجه توصیه نمی شود.
اما در روابط زوجین، باتوجه به سرگذشت بد خانم و وضعیت فعلی ایشان که حاکی از پشیمانی و توبه از گناهان و خطاها است، و اعتماد مجدد و کامل مرد به همسرش، جهت حفظ خانواده و اعتماد بین شان، بهتر است از رفتارها و یا بازگو کردن مسائلی که موجب خدشه دار نمودن این اعتماد می شود، خودداری شود!
موفق باشید.

من اصلا نظره مشاورتونو قبول ندارم و ظلمه بزرگی به مرده که هم بش خیانت بشه و هم اون خیانت مخفی بشه.انگار مردا رو احمق گیر اوردین

تصویر مشاور شهر سوال

از اظهار نظر شما متشکریم.
توجه داشته باشید که توبه و قبولى توبه از نعمت‌های كم نظير الهى است و داراى آثار و نتايج بسيار درخشانى است.
امام باقر (عليه السلام) میفرمايد: «التائب من الذنب كمن لا ذنب له»؛ توبه كننده از گناه مانند آن است كه گناهى نكرده است (كافى، ج‏۲ ص‏۴۳۵).
خداوند در قرآن می فرماید: «إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ» – «همانا خدا توبه کنندگان و پاکیزگان را دوست دارد»(آیه ۲۲۲ سوره بقره).
توبه حقيقى موجب پرده‌پوشى و نابودى آثار گناه مى‌گردد.
امام صادق (عليه السلام) میفرماید: «هنگامى كه بنده توبه حقيقى كرد، خداوند او را دوست مى‌دارد، و در دنيا و آخرت گناهان او را مى‌پوشاند، هر چه از گناهان كه دو فرشته موكل بر او برايش نوشته‌اند از يادشان ببرد و به اعضاى بدن وحى مى‌كند كه گناهان او را پنهان كنيد.و به نقاط زمين (كه او در آن گناه كرده) فرمان مى‌دهد گناهان او را پنهان كنيد.
فيلقى الله حين اَلقاه و ليس شَيى يَشهد عليه بشىء من الذّنوب؛ پس توبه كننده با خدا ملاقات كند به گونه‌اى كه هيچ چيز نيست كه در پيشگاه خدا گواهى بدهد كه او چيزى از گناه را انجام داده است(كافى، ج‏۲ ص‏۴۳۱).
توبه حقيقى انسان را محبوب خدا مى‌كند، آن هم به عنوان محبوب‌ترين بندگان.
امام كاظم (عليه السلام) میفرماید: «و اَحَبّ العِباد الى الله تعالى المُفَتَّنون التَّوابون»؛ و محبوب‌ترين بندگان در پيشگاه خدا، آنهايى هستند كه در فتنه (گناه) واقع شوند و بسيار توبه كنند (كافى، ج‏۲ ص‏۴۳۲).
دوست عزیز صد البته که يكى از اركان مهم توبه، جبران گناه است، كه موجب شستن آثار گناه شده و زدودن رسوبات گناه مى‌گردد. به عبارت روشن‌تر توبه داراى دو مرحله است:
۱). قطع و ترك گناه؛
۲) تقويت روح و جان با اعمال نيك.
پس در توبه کردن فقط ترك گناه و پشيمانى، كفايت نمى‌كند. بلكه بايد آثارى را كه گناهان در زندگى انسان پديد آورده‌اند با كارهاى نيك، جبران و اصلاح نمود!
موفق باشید.

نظرات